Κάποια στιγμή ήσουν κι εσύ από αυτούς που ξεκίνησαν πιστεύοντας σε έναν άνθρωπο που μπορούσε να σε εμπνεύσει σε μια κοινή πορεία μαζί του, σε ένα σπιτικό από κοινού, σε μια οικογένεια, σε ένα παιδί ή κι άλλα ακόμα περισσότερα μαζί.. Ήταν αλήθεια αυτός που σε ενέπνευσε να τα δεις όλα αυτά ή τα είχες ήδη φτιάξει για εσένα , για κάποιους άλλους τρίτους που ήξερες πόσο τα ήθελαν και τα περίμεναν από το πρόσωπο σου κι απλά βρήκες τον πιο πιθανό κατάλληλο εκείνη τη στιγμή και τον συμπεριέλαβες στο έργο σου…?
Κι όταν άρχισες να νιώθεις ότι το σηκώνεις μόνη ή μόνος σου, μήπως τελικά είπες ‘’ναι , αλλά τι θα πει ο κόσμος αν εγώ δεν θέλω να συνεχίσω τον βίο τον ανθόσπαρτο που μου ευχήθηκαν κάποτε ? ’’. …μήπως ακόμα αναρωτιέσαι ή μάθαμε τί είπε τελικά? Ηχεί πολλά χρόνια αυτή η φράση στα αυτιά σου και πληγώνει , όπως επίσης και σε ακινητοποιεί άλλα τόσα χρόνια. Μα πιο πολύ από όλα φθείρει και μαυρίζει την καρδιά σου που προσπαθεί να ξεχαστεί, να ξεγελαστεί, μα μάταια πιστεύεις ότι τα πετυχαίνεις και τα δυο, έστω όχι για μόνιμα..
Γιατί ξέρεις τι σημαίνει να μην ζεις όπως θέλεις, αλλά όπως θέλουνε οι άλλοι να σε βλέπουν, ξέρεις ότι θρέφεις το παραμύθι ‘’και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα’’, μόνο που ξέρεις επίσης ότι δεν είσαι μέσα στους πρωταγωνιστές γιατί οι πραγματικότητα σου λέει ότι όλες οι σχέσεις κι όλοι οι γάμοι δεν είναι βιώσιμοι κι ευτυχισμένοι.
Ίσως τελικά δράκοι και κακές μάγισσες να υπάρχουν πιο πολλοί τριγύρω μας από ότι πρίγκιπες κι πριγκίπισσες, που μάλλον πλέον δεν κυκλοφορούν και πολλοί από δαύτους εκεί έξω. Υπάρχουν λοιπόν κι εκείνοι οι έρωτες που εξελίχθηκαν σε μια παρωχημένη φαρσοκωμωδία , γάμοι μόνο στο όνομα που κατά τα άλλα καθημερινά δηλητηριάζουν τη χαρά του ενός ή και των δύο ή και των λοιπών τρίτων και τετάρτων, αναφερόμενοι στα παιδιά που ‘’ γέννησαν’’.
Α-συμφωνία χαρακτήρων, απιστία, ψυχολογική και σωματική βία, μη σεβασμό στα διαφορετικά όνειρα κι επιθυμίες του καθενός ως ξεχωριστή οντότητα, μη κατάκτηση της δημιουργίας κοινών ή παράλληλων ονείρων ή απλά μη υποστήριξη του άλλου για να μπορέσει να εξελιχθεί όπως λαχταρά και απλά εσύ να μπορείς να τον υποστηρίζεις με όλη σου την καρδιά σε αυτό…χωρίς εγωιστικά συμφέροντα..?
Έχει σημασία το γιατί απέτυχαν ή το ότι είναι σχέσεις από καιρό τελειωμένες που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά και στα μάτια του κόσμου ? Σχέσεις που στηρίζονται στις πλάτες ενός παιδιού.. ‘’μένουμε μαζί για χάρη των παιδιών μας’’ , θα ακουστεί μια πολύ συνηθισμένη κατά τα άλλα καραμέλα που δυστυχώς δεν γλυκαίνει το χάπι , ούτε την ψυχή κανενός από όλους τους εμπλεκόμενους , γιατί οι προβληματικές σχέσεις διατηρούν γάμους που έχουν διαλυθεί προ καιρού και ψυχολογικά σημαδεμένα παιδιά, μια που με την πλαστή εικόνα ενός χαρούμενου γάμου , δεν γίνεται απόλυτα και χαρούμενο παιδί χωρίς την ύπαρξη πραγματικά χαρούμενου ζευγαριού.
Αν θυμίσουμε ότι στο όνομα του αμοιβαίου σεβασμού και της αφοσίωσης, της αγάπης που γεννά και δημιουργεί, αυτοί οι γάμοι στηρίχτηκαν, στο όνομα των ίδιων αυτών αξιών αξίζουν αυτοί οι άνθρωποι να χωρίσουν. Γιατί την ίδια ακριβώς στιγμή που έδωσαν αυτή την υπόσχεση στα ίδια τα παιδιά τους, όταν τα έκαναν, όταν αυτή η συνθήκη πάψει να υπάρχει οφείλουν να ανοίξουν τα μάτια και να δουν ολοφάνερα τότε , ποιο είναι το πιο επώδυνο ? Ο χωρισμός ή η παραμονή σε μία αποτυχημένη σχέση ?
Κι ακολουθεί μια αλυσίδα τόσο στενά συνδεδεμένη που όλοι οι κρίκοι της και να μην τους βλέπεις , ο ένας δένει πολύ περίτεχνα με τον άλλο, σχεδόν μηχανικά αυτόματα..
Πώς φορτώνεται το βάρος της ευτυχίας του ενός στον άλλο σύντροφο ή στα παιδιά του, γεμίζοντάς τον ή τους , ενοχές και τύψεις.. Πόσο στρεβλά πρότυπα δημιουργούνται στα παιδιά για τις σχέσεις των δυο φύλων , ένα αποτυχημένο γονικό πρότυπο, που φυσικά στις μετέπειτα ερωτικές τους σχέσεις ως ενήλικες , θα αναπαραχθεί σχεδόν ασυνείδητα και εκεί η παγίδα τους θα έχει στηθεί από τους ίδιους, εν αγνοία τους. Γιατί στη τελική σχεδόν κανένα παιδί που έβλεπε τη σχέση των γονιών του να διαλύεται καθημερινά μπροστά στα μάτια του δε θα μπορέσει να πιστέψει στο γάμο , την ουσία του, στην δέσμευση και στην ικανότητα του να το βιώσει το ίδιο, σε μια πιο πετυχημένη εκδοχή του. Δύσκολα θα επιδιώξει ως ενήλικας τη συμβίωση, καθώς τη βίωσε σαν συμβιβασμό, ως σαν μια καταπίεση κι αν ακόμα χειρότερα τα βιώματα της ψυχολογικής και σωματικής βίας δημιουργήσουν τόσα ρήγματα στον ψυχισμό του, αυτές οι αρρωστημένες συμπεριφορές θα μπορέσουν να πάψουν να τον καταδιώκουν στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ως φαντάσματα του παρελθόντος, μόνο αν τολμήσει να ψάξει τον εαυτό του και να τα ‘’μιλήσει’’ μέσο μιας ψυχοθεραπείας κι εσωτερικής αναζήτησης , στα χέρια και το ντιβάνι κάποιου ειδικού.
Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα όλων μας, το βίωμα είναι το μέτρο για ό,τι σκεφτόμαστε και κάνουμε και η οικογένεια είναι αυτή που μας προσδιορίζει θετικά ή αρνητικά , γίνεται το σημαντικότερο πρώτο σημείο αναφοράς στη ζωή μας και είναι αυτό που θα μας δημιουργήσει ως ψυχικά υγιείς και δημιουργικούς ή αντίθετα δυσλειτουργικούς και ανήμπορα ψυχοσυναισθηματικά μελλοντικούς ενήλικες. Γιατί ακόμη κι η στρουθοκαμηλίστικη επιμονή κι εμμονή-που και αυτό μαθημένο είναι στην τελική- σε σχέσεις που είτε είναι εξαρτητικές και πλέον φορτικές κι οδυνηρές, είτε εντελώς αδιάφορες, το μόνο που φέρνει είναι δυστυχία κι οκνηρία , απέναντι στη ζωή.
Απλά, λιτά κι απέριττα λοιπόν , σχεδόν μαθηματικά.. Ποια είναι η ευθύνη σου απέναντι σε εσένα , απέναντι στον σύντροφό σου και απέναντι στους ανθρώπους που θα φέρεις στον κόσμο ? Η μοναδική σου ευθύνη είναι να τους συμπαραστέκεσαι και να τους βοηθάς να εξελίσσονται, ξέροντας ότι μπορείς να το κάνεις μόνο αν ταυτόχρονα μπορείς να εξελίσσεσαι και να γίνεσαι καλύτερος κι εσύ χάρη σε αυτούς.
Μπορείς να νιώθεις τυχερός και γεμάτος για αυτόν που μοιράζεσαι το κρεβάτι σου μαζί του ? Ξεκινάν οι μέρες σου με ένα χαμόγελο, ένα χάδι , ένα βλέμμα χωρίς σχεδόν να χρειαστεί να πεις κατι έστω κι αγουροξυπνημένος νιώθοντας ότι προσπαθεί μια ακόμα ψυχή δίπλα σου, πλάι σου με τον δικό της τρόπο για την ευτυχία που την διεκδικεί όπως κι εσύ, γιατί δεν περιμένει να του χαριστεί μα ούτε και κάθεται παθητικά να την βλέπει να φεύγει από τα χέρια του χωρίς να ξεβολεύεται και χωρίς να σε ξεβολεύει στο όνομα της αγάπης που οραματίστηκε με ευθύνη και δέσμευση στον εαυτό του και σε εσένα τον ίδιο, ως συνέχεια του ονείρου του .
Comments