Ίσως η αγάπη κι ο έρωτας να είναι από τις ομορφότερες ήττες της ζωής μας..

Πόσες εντολές και στερεότυπα κάνουν θόρυβο στα αυτιά μας και άλλες πόσες ταράζουν το μέσα μας. Το θέμα έρωτας και μάλιστα παθιασμένος, συχνά έρχεται στο νου αφήνοντας μια γεύση πικρίας και άδικου χαμού, λίγο βασανισμένων καιρών. Σαν οι μεγάλες ιστορίες αγάπης μοιάζουν να έχουν δακρύβρεχτους πρωταγωνιστές που ζήσαν έντονα. Αν είστε κι εσείς κάποιοι από αυτούς που έχετε νιώσει να δεινοπαθήσατε για να αξίζετε την ευτυχία σας ή για να πάρετε τη συναισθηματική ευημερία που σας αναλογεί και ξοδέψατε μέρες από την καθημερινότητά σας ανάμεσα σε μάταιες ευχές, φρούδες προσμονές κι αναστεναγμούς παραίτησης, τότε ταυτίζεστε με κάποιο τρόπο. Συχνά-πυκνά, όλο αυτό γίνεται για τον πιο ακατάλληλο άνθρωπο, καθώς η ζαφορά σας είναι τόση που σας εμποδίζει να κατανοήσετε τι πραγματικά χρειάζεστε τη δεδομένη στιγμή, αλλά μικρή σημασία έχει, καθώς αυτός είναι κι ο μόνος τρόπος που ενδείκνυται για να αποκτήσει κάποιος εμπειρίες, ωριμότητα και προπάντων σωστή κρίση τόσο στα συναισθηματικά του, όσο και σε κάθε τομέα της ζωής του. Όλα αυτά, λοιπόν, τα ''όποιος αγαπάει παιδεύει'', στερεότυπο σαφώς, τα πιστεύει κανείς με πάθος και για καιρό, μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που τυχαίνει να ‘ρθει σε επαφή με το αμοιβαίο, τον αμφίδρομο έρωτα, το αίσθημα εκείνο που δε φοβάται κανένας απ’ τους δύο να βάλει σε λέξεις. Είναι δυνατόν να ‘ναι τόσο απλή η ευτυχία? Κι όμως, είναι, αλλά κανείς δε θα στο πει έτσι εύκολα και φυσικά δε θα το βρεις κι εσύ στη γωνία να σε περιμένει. Η ευτυχία ουδέποτε προέκυψε από ερωτηματικά, τακτικές και κόλπα, σενάρια και καχυποψίες. Κανένας άνθρωπος δεν ένιωσε ποτέ του άνετα να χαρίσει, μοιράζοντας σε κάποιον αυτά που του καίνε την ψυχή του, νιώθοντας ταυτόχρονα προϊόν συναισθηματικού εμπαιγμού κι εκμετάλλευσης. Οι συγκεκριμένες τακτικές οδηγούν μονάχα σε ανασφάλεια, αντίποινα, καχυποψία, ξέροντας τελικά όλοι καλά πως ο πραγματικός έρωτας ούτε ανθίζει σε τέτοια χώματα, ούτε καμία σχέση έχει με τέτοιου είδους μικροπρέπειες.

Η στιγμή που δύο άνθρωποι αντιλαμβάνονται πως νιώθουν τα ίδια πράγματα κι αποφασίζουν να κάνουν στην άκρη τους εγωισμούς τους και να το παραδεχτούν είναι κομβική και μόνο μέσω του αμοιβαίου πετυχαίνει. Όσο απλό κι αν μοιάζει αυτό, θέλει τη κατάλληλη στιγμή, τους κατάλληλους δυο ανθρώπους και θα πετύχει... κι ας φαντάζει τόσο δύσκολο σε μια κατάφωρα σύνθετη εποχή που ζούμε όπως αυτή !