Σου τραβά το βλέμμα αυτό που γυαλίζει και σου φαίνεται να είναι για χρυσός? Σε κάνει να χάνεσαι στην εικόνα του ως ένα ανθρώπινο όν και ταυτόχρονα οπτικό όν, μαθημένο να εκτιμά το ωραίο και βασισμένο, όπως οι περισσότεροι στην εικόνα που βλέπουν τα μάτια μας…? Το ωραίο όμως απ’ το όμορφο έχει μια διαφορά , έχει μια κάποια απόσταση αναμεσά τους, μια διαφοροποίηση, που δίνει το νόημα και την ουσία στην τελική. Ένα φαινομενικά ωραίο πλάσμα, δεν σημαίνει ότι είναι απόλυτα και μια όμορφη ανθρώπινη υπόσταση, με προτερήματα καρδιάς και ψυχής.
Το βλέπουμε στην φύση, που έχει τα άπειρα κάλλη, που δεν προσπάθησαν επιτηδευμένα να κάνουν κάτι για να δείξουν πανέμορφα κι όμως είναι. Στέκουν εκεί αγέρωχα, χωρίς έξτρα παρεμβάσεις, μας δίνονται όλα αυτά τα υπέροχα καλούδια της απλόχερα και αφήνονται να απολαμβάνουμε τα οφέλη τους. Οποιοσδήποτε προσπάθησε να αλλάξει αυτό που αυθεντικά βρήκαμε από γεννησιμιού μας, κατάφερε σαφώς να εκπληρώσει την ανθρώπινη ματαιοδοξία και να φτιάξει ένα τεχνητά όμορφο ως και άκρως εντυπωσιακό πολλές φορές δημιούργημα, με την διαφορά ότι δεν μπορεί να συνεχίσει χωρίς την σταθερή παρεμβολή και επίβλεψη του ανθρώπου, μια που είναι τεχνητό.
Κάπως έτσι όμως λειτουργεί και με τους ανθρώπους γύρω μας, το βλέπεις κι εσύ ε ? Η πραγματική έννοια της ομορφιάς πηγάζει από μέσα μας, έχει την αλήθεια ενός βλέμματος που λάμπει , την αυθεντικότητα ενός χαμόγελου που είναι πηγαίο και μαρτυράν τη μαγεία μιας ψυχής.
Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια νέα γνωριμία προσπαθούμε να παρουσιάσουμε τον καλύτερο μας εαυτό, άλλοτε επιτηδευμένα κι άλλοτε μας βγαίνει πιο ανάλαφρα . Δείχνουμε ένα πρόσωπο που ίσως δε μας αντιπροσωπεύει εκατό τοις εκατό, για να κάνουμε μια εντύπωση, μάλλον σε εμάς τους ίδιους αρχικά και να αισθανθούμε ως κάποιος σημαντικός. Φτάνουμε πολλές φορές να γινόμαστε υποχείριο της επιθυμίας αυτού που θέλει ο άλλος να δει, λες κι αν εκφραζόμασταν ελεύθερα θα χαλούσαμε το ιδανικό της τελειότητας, που δεν υπάρχει κιόλας πουθενά και σε κανέναν στην πραγματικότητα. Έτσι φτιάχνουμε και βιώνουμε πλασματικές καταστάσεις, πλάθουμε ήρωες και χαρακτήρες βασισμένους σε ερεθίσματα, φαντασιώσεις, που δεν υπάρχουν πουθενά, παρά μόνο στο μυαλό μας και δεν είναι αληθινά. Και στο τέλος ? Δε μένει παρά να απογοητευόμαστε και να ψάχνουμε το πως και το γιατί, να βρούμε τι απέγινε αυτό ακριβώς το οποίο πιστέψαμε πως στην αρχή γνωρίσαμε και είδαμε...ή τελικά μήπως μας φάνηκε ότι είδαμε?
Γίναμε οι εικόνες που θέλουν οι άλλοι να δουν, φτάσαμε να λέμε πράγματα που θέλουν οι γύρω να ακούσουν και αφήσαμε εντυπώσεις που δεν πλησιάζουν ούτε στο ελάχιστο το χαρακτήρα του ανθρώπου που είμαστε εμείς, φτάνοντας να χαθούμε κι εμείς σε όλο αυτό τον κυκεώνα, ανεμοστρόβιλο ή και λαβύρινθο τον λες . Αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί στις αρχές μιας γνωριμίας, η ανάγκη του εντυπωσιασμού, η ανάγκη του να σχετιστείς με τον άλλο, να μην ματαιωθείς για μια ακόμη φορά, υπερβαίνει την επιθυμία του να θες πραγματικά να εκφράσεις στον άλλο αυτό που απλά είσαι, αυτό το κάτι τις που νιώθεις. Ίσως από φόβο μην τρομάξει ή για να μην απογοητευτεί ή κατά βάση, για να μην τα βιώσεις όλα αυτά πρώτος εσυ. Γιατί στην τελική κι η απογοήτευση διπλή είναι κι αυτή, μοιράζεται και στους δυο εμπλεκόμενους, είτε λίγο είτε πολύ, όταν αργότερα τα λόγια δεν υλοποιηθούν ποτέ σε πράξεις και θα μείνουν δυο ψυχές άδειες, ίσως και λίγο περισσότερο από όσο πριν..
Ξέρεις ότι θα το αναγνωρίσεις το πρόσωπο που στα μάτια του είδες να φωτίζεται η αλήθεια, εκείνον που σε μαγνήτισε με τον υπέροχο αυθορμητισμό του και που κάθε συλλογισμός του εξωτερικεύεται, γίνονται λόγια και κουβέντες ώρες ατελείωτες, έχουν μέσα τους γέλιο και χαρά παιδική κι ανέμελη μαζί. Μπορεί να αντιδρά σε κάθε ερέθισμα που του δίνεις όπως ακριβώς νιώθει, είναι εκεί παρόν κάθε στιγμή και κάθε συναίσθημα να γεννιέται για να εκφράζεται και να μοιράζεται σε δυο υπάρξεις. Αλλιώς δε λέγεται συναίσθημα αλλά κρυφή σκέψη, συγκαλυμμένη και ξέρεις ότι αυτές οι κρυφές σκέψεις είναι που πληγώνουν την επικοινωνία, την σαμποτάρουν, την μετατρέπουν σε μοναξιά που σε ρουφά κι εσύ απλά βουλιάζεις, ολοένα και περισσότερο. Όμως αυτός ο άνθρωπος είναι διαφορετικός από τους περισσότερους τριγύρω σου, που παραμένουν κομήτες σε έναν δικό τους γαλαξία. Μπορεί και δε φοβάται να εκφράσει ακόμα και την πιο κρυφή του επιθυμία, να σου εξωτερικεύσει τον πιο μεγάλο του φόβο, με θράσος και θάρρος.
Ξέρεις όμως ότι αυτό αναζητάς ενδόμυχα να συναντήσεις, κάποιον που η ειλικρίνειά του θα σε αποστομώσει και θα σε κάνει να αναρωτηθείς που το βρίσκει το θάρρος της γνώμης του και της αλήθειας του, που θα σε κάνει να τον πλησιάσεις εξ’ αρχής για αυτό που στ’ αλήθεια είναι, νιώθοντας για αυτόν μια έλξη, παράξενα οικεία. Θα σε παρασύρει να μείνεις μαζί του γι’ αυτά που αψήφιστα σου δίνει και χωρίς να προσπαθεί να τα κρύψει, να τα μαζέψει, ίσως κάπως έτσι αβίαστα αργότερα να αγαπήσεις την ψυχή του, την όμορφη καθαρή του καρδιά, έχοντας ως οδηγό τα σημάδια που σε έκαναν να ανακαλύψεις πως δεν υποκρίνεται, δεν παραμορφώνει και δεν παραμορφώνεται, γιατί είναι από μόνος του ολόκληρος, μια οντότητα που δεν ψάχνει κομμάτια άλλων για να μπαλώσει και να κλέψει, είναι απλός, λιτός και σταράτος γνήσιος και με ανθρωπιά περίσσια.
Comments