Σε αυτούς που πιστεύουν ότι δεν μπορούν να λύσουν τα ‘’μάγια’’ της ζωής τους, που τους κρατούν σε ανούσιες αγκαλιές.
Σε αυτούς που μένουν δεμένοι και κολλημένοι στο μέτριο, ζουν μεν με την ελπίδα του καλύτερου, μα χωρίς ποτέ να κάνουν τίποτα γι’ αυτό.
Σε αυτούς που ζουν σε ένα “βόλεμά” συνεχόμενο, μέσα σε ένα βαθύ υπαρξιακό κενό, που τους καταβροχθίζει τρεφόμενο από τις ίδιες τους τις φοβίες, καθηλώνοντάς τους σε έναν ατέρμονο κύκλο, ενοχών και τύψεων.
Σε αυτούς που μένουν εκεί που πια δεν ‘’υπάρχουν’’, που ζουν σε μια συνεχόμενη σύμβαση δεδομένου αορίστου και όχι σε έναν έρωτα με νόημα, ουσία και πραγματική διάσταση.
Σε αυτούς που κάνουν θυσίες για να μείνουν ή να κρατήσουν μια σχέση, χωρίς να ξέρουν πραγματικά το λόγο που μένουν, ξεχνώντας ότι η αγάπη δεν μετριέται με το πόσο από τον εαυτό μας θυσιάζουμε για τον άλλον, αλλά με το πόσο μεγάλη χαρά μας δίνει η παρουσία του άλλου στη ζωή μας.
Σε αυτούς που δεν έχουν καταλάβει ότι οι τρίτες και οι τέταρτες ευκαιρίες είναι ένας μικρός θάνατος της δικής τους επιθυμίας και χρησιμοποιούν αποτυχημένες σχέσεις ως δικαιολογία , γιατί πραγματικά δυσκολεύονται και δεν έχουν μάθει να κλείνουν κύκλους.
Σε αυτούς που μένουν με την ανάμνηση κάποιου πραγματικού πάθους κάποτε, βουλιάζοντας το τώρα τους σε μια απραξία, χωρίς νέα ερεθίσματα, νέα πράγματα, νέους ανθρώπους, νέα μέρη, νέα ταξίδια νου και σώματος, νέες γεύσεις και απολαύσεις με όλες τους τις αισθήσεις.
Σε αυτούς που φοβούνται τον πόνο του αποχωρισμού γιατί αγνοούν ότι εκτός από τον πόνο που σε πληγώνει, υπάρχει και ο πόνος που σε αλλάζει και είναι βασική κινητήρια δύναμη της προσωπικής εξέλιξης του καθενός και δεν έχουν καταλάβει ότι τα σημάδια από τις πληγές τους, είναι τα σύμβολα της δύναμής τους.
Σε αυτούς που φοβούνται για την ευκαιρία της ζωής τους που έχουν χάσει και αφήσει να τους φύγει και θυσιάζουν συνεχώς τη δική τους ευτυχία ενοχικά, για όλους τους άλλους τριγύρω τους.
Σε αυτούς που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι εχθρούς έχουν μόνο όσοι τολμούν να αφήνουν τα “πρέπει” και τη γνώμη των πολλών άλλων, να κυβερνούν και να ορίζουν τη ζωή τους.
Σε αυτούς που δεν ταξιδεύουν όσο περισσότερο μπορούν και δεν είχαν ποτέ χρόνο για τον εαυτό τους, για να μάθουν καινούρια πράγματα, που δεν τόλμησαν ποτέ ώστε να καταλάβουν πως το ‘’δύσκολο να συμβεί’’ είναι πιθανότερο από το ‘’αδύνατο’’.
Σε αυτούς που δεν ξέρουν πως η διαδρομή προς τον προορισμό μας δεν είναι ποτέ μια ευθεία γραμμή, εύκολη και στρωμένη πάντα από κάποιους άλλους.
Σε αυτούς που πιστεύουν ότι μπορούν να ζουν από την πολυθρόνα τους, με κλεμμένες ζωές άλλων.
Σε αυτούς που αρνούνται τη σοφία που μπορούν να αποκτήσουν από την πραγματική ζωή , που μπορούν να ζουν με ανθρώπους που δεν σέβονται τον προσωπικό τους χρόνο και την ελευθερία τους και που τελικά η ζωή τους θα ήταν πολύ διαφορετική αν απλά τολμούσαν..
Σε όλους αυτούς που τελικά μοναδικός εχθρός του καλύτερου, να υπήρξε απλά το ‘’καλό” τους.
Comments