Κανένας άνθρωπος δεν θέλει να πονά, συνειδητά τουλάχιστον, πάρα μόνο για κάποιες εξαιρέσεις. ‘’ Τι είναι ο πόνος μπρος στην ομορφιά’’ λένε κάποιοι και παρόμοιες άλλες κλισέ τέτοιες ατάκες. Όπως και αν έχει πάντως, παρόλο που είναι ανθρώπινο συναίσθημα ο πόνος, μεγαλώσαμε όλοι με το να κάνουμε τα πάντα για να τον αποφύγουμε, όπως ο διάολος το λιβάνι. Από μικρά παιδιά μας μάθαιναν τρόπους να τον γλυτώσουμε, να μην χτυπήσουμε, να μην πέσουμε , λες και ο πόνος θα ήταν αβάσταχτος, για εμάς ή για αυτούς άραγε που μας έβλεπαν…?
Και τι πάθαμε λοιπόν σαν πέσαμε? Και μάθαμε να σηκωνόμαστε και είδαμε πώς είναι να πονάς και στη συνέχεια, μεγαλώσαμε, ερωτευτήκαμε, κάναμε σχέσεις και καταλάβαμε ότι υπάρχει και χειρότερος πόνος απ’ αυτόν της τότε παιδικής μας χαράς.
Άπαξ και πονέσεις μία φορά πολύ, αν νιώσεις αυτόν τον διαφορετικό πόνο, της ψυχής σου, τότε δε θες και δεύτερη.
Μα έλα που δεν το μαθαίνεις εύκολα να σε προστατεύεις, δεν μπορείς να ξεχάσεις πως σε πόνεσε πολύ την προηγούμενη φορά κι ας μην ξέρεις ακριβώς τι ήταν αυτό που σε γονάτισε. Ήταν το ψέμα, ήταν η αδιάφορη συμπεριφορά, ήταν το ‘’κέρατο’’, ο εγωισμός σου ή τελικά η απόρριψη η ίδια.
Δεν έχει σημασία τελικά και το ξέρεις πολύ καλά γιατί. Γιατί όποια και αν είναι η αιτία, όποιο λόγο κι αν είχε, ότι κι αν σου είπε ή και τίποτα, δε σε νοιάζει στην τελική η αιτία, μια που το αποτέλεσμα, είναι το ίδιο…ο πόνος σου.
Και ίσως πλέον, να αντιμετωπίζεις τους νέους ανθρώπους στη ζωή σου με καχυποψία, νιώθεις πως έχει χαθεί η αθωότητά σου. Δε θες να περάσεις πάλι άλλες νύχτες πνιγμένες στο κλάμα, ούτε άλλες ώρες χαμένες ‘’κρεμασμένος’’ δίπλα σε ένα ακουστικό τηλεφώνου που ποτέ δε χτυπά.
Και κάπως έτσι , γίνεσαι σκληρός από την αρχή, σαν να είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να μην πληγωθείς ξανά και είναι σαν να γίνεσαι εσύ αυτός που θα προκαλέσει τον πόνο στον άλλο. Κάνεις ό,τι δε θέλεις να σου κάνουν, από φόβο μη γίνεις εσύ ξανά το θύμα, βγάζεις μια συμπεριφορά με θυμό και υποτίμηση. Πληγώνεις με τις πράξεις κι άλλοτε με τα λόγια σου, τον κάθε ένα που μπορεί να τολμήσει να σε πλησιάσει και νομίζεις ότι με την εκδίκηση , θα φέρεις πίσω την χαμένη αγάπη που ακόμη κλαις.
Δεν είναι ξέρεις, το τείχος που έχει σηκώσει γύρω σου, αυτό που θα σε προστατέψει.
Αυταπάτη είναι και παγίδα σου. Εξαιτίας ενός και μόνο ανθρώπου λοιπόν, που στο παρελθόν σε πλήγωσε, εσύ έγινες η αιτία να πληγωθούν πολλοί άλλοι. Επέτρεψες να χάσεις την παιδικότητά σου και σταμάτησες να είσαι ο καλός ήρωας του παραμυθιού σου. Άρα έγινες ένας από αυτούς που σιχαινόσουν και σκορπάς κακία χωρίς να το σκέφτεσαι καν, θεωρώντας το φυσιολογικό και άκρως δικαιολογημένο κιόλας.
Άσε στην άκρη λοιπόν την αδικία που ένιωσες, τον πόνο που σε άγγιξε βαθιά στην καρδιά σου και προχώρα με ανοιχτές τις κεραίες σου, με τα μάτια σου ορθάνοιχτα να παρατηρούν τριγύρω και την καρδιά σου χαρωπή , γιατί μπορείς να βρεις όμορφους ανθρώπους, αν τους ψάξεις και μπορείς να ρισκάρεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς , γιατί έχεις φτιαχτεί για πολλά ωραία , να αντέχεις…
Comments