Η μαμά και ο μπαμπάς, το δίδυμο που μας έδωσε και μας έφερε στη ζωή μας, μας έθρεψε για να μεγαλώσουμε και μας δίδαξε τα πρώτα και βασικότερα, λειτουργικά ή όχι απαραίτητα , των όσων ξέρουμε. Είναι επίσης το ντουέτο, που είτε σαν σύμμαχοι είτε ο καθένας ξεχωριστά μας έκραζαν για τη συμπεριφορά ή τις επιλογές μας, με κάθε ευκαιρία.
Οι περισσότεροι από εσάς μπορεί να είχαν την τύχη να μεγαλώσουν με γονείς που τους αγαπούσαν, τους φρόντιζαν και τους έδειχναν με κάθε τρόπο ότι προτεραιότητά τους ήταν η δική σας καλοπέραση, αφήνοντας πολλές φορές στην άκρη τη δική τους. Από την άλλη , όλοι σας έχετε ακούσει για περιπτώσεις που σας έχουν κάνει να αναρωτηθείτε γιατί στο καλό δεν υπάρχουν κάποια τεστ που να δείχνουν εκ των προτέρων την καταλληλόλητα ή μη ορισμένων, να αναθρέψουν παιδιά.
Δεν έχει σημασία αν είναι βιολογικοί ή θετοί γονείς, ούτε αν η οικογένεια είναι μονογονεϊκή, ούτε αν θα ζήσουν αγαπημένοι ως τα βαθιά γεράματα ή επέλεξαν το διαζύγιο ως λύση για αυτούς. Σημασία έχει ότι ο κάθε γονιός που τιμά την ιδιότητά του, νιώθει μια μεγάλη δέσμευση, έχοντας ταυτόχρονα την υποχρέωση να προστατέψει το παιδί του από κακοτοπιές και λάθη, προσφέροντας ένα υγιές και ασφαλές περιβάλλον για το ίδιο. Πολλές φορές τώρα, η αγάπη που νιώθει και είναι συνυφασμένη με την προστασία, σαν γεγονός φτάνει να έχει διάφορες αρνητικές παραμέτρους, όταν αγγίζονται τα όρια της υπερβολής και των άκρων.
Η καταπίεση η σκληρή κριτική και ο διαρκής έλεγχος, η ασταμάτητη παρεμβολή , είναι μερικοί απο τους ‘’λάθος’’ τρόπους που επιλέγουν κάποιοι γονείς, προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι το σπλάχνο τους δε θα κακοπέσει, δε θα πράξει ηλιθιότητες, δε θα δυστυχήσει στη ζωή του, εν γένει.
Προσπαθεί να δημιουργήσει έναν ευτυχισμένο άνθρωπο χωρίς να υπάρχει κιόλας κανένα εγχειρίδιο ‘’Πώς να γίνετε ο τέλειος γονιός’’ και ούτε ίσως και να υπάρξει και ποτέ. Κάνουν κι οι ίδιοι λάθη, κάποια τα αντιλαμβάνονται και κάποια όχι. Βλέπουν το παιδί τους να μεγαλώνει να γίνεται ένας έφηβος που στα μάτια τους φαντάζει λίγο άγνωστος, λίγο διαφορετικός από ότι τον ήξεραν μέχρι τώρα και από ότι φαντάζονταν , αν θέλουν να είναι ειλικρινής ίσως να παραδέχονταν.
Έχει τον δικό του χαρακτήρα, τα δικά του πρότυπα και πολλές φορές επιλέγει να δρα ή και να αντιδρά αψυχολόγητα, για την οπτική των γονέων πάντα, φτάνοντας να ακολουθήσει ακόμη κι ένα δρόμο διαφορετικό από αυτόν που οι γονείς του τού είχαν χαράξει.
Τι ζητά άραγε ένας έφηβος το έχεις σκεφτεί ? Τον έχεις ρωτήσει, μα να προσπαθήσεις να τον ακούσεις με όλη την σημασία της λέξεως, χωρίς να θέλεις μόνο να τον αντικρούσεις, να του κάνεις κήρυγμα και ηθικολογική προσέγγιση?
Έχεις σκεφτεί ότι του είναι του ίδιου αρκετά δύσκολα να αισθανθεί οικεία μέσα στο ίδιο του το σώμα που αλλάζει και δεν μπορεί να το ορίσει, όπως μέχρι τώρα ήξερε? Του είναι δύσκολο να αφήσει το παιδί πίσω του και να σταθεί διαφορετικά , ενώ εσύ πολλές φορές περιμένεις να σταθεί ώριμα. Πώς ? Το ήξερε κι από πριν αυτό για να το κάνει τόσο εύκολα, όσο φαντάζει στην δική σου οπτική με τα τόσα χρόνια εμπειρίας στην πλάτη σου? Κι άντε μετά να κάνει και λάθος και να αισθάνεται ότι σε απογοήτευσε και να κουβαλά και αυτό ως βάρος, μέσα σε όλα όσα του φαίνονται ήδη ‘’βαριά’’. Μπορείς να τον κάνεις να αισθανθεί ότι έχει δικαίωμα να αποτύχει, μπορείς να τον δεχτείς και έτσι και να τον βοηθήσεις να καταλάβει γιατί την ''πάτησε'' ή τι διαφορετικό θα μπορούσε να είχε δοκιμάσει.
Κι όλα αρχίζουν να του φαντάζουν πολύ σοβαρά και περισσότερο απαιτητικά και ξαφνικά δείχνουν όλα τόσα αποπροσανατολισμένα, που έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται στα χαμένα. Κι έτσι χρειάζεται, είναι γραμμένο στην όλη διαδικασία μεγαλώματος του. Να αμφισβητήσει τα πάντα σχεδόν, για να βάλει στη θέση τους νέα, φτιαγμένα με την δική του οπτική κι εμπειρία.
Και μην ανησυχείς, έχει πάρει σίγουρα πολλά από εσένα κι ας μην τα δείχνει όλα τώρα και με την μια. Ούτε ο ίδιος τα συνειδητοποιεί για να στα πει. Και μην φοβάσαι επίσης να νιώθεις ότι δεν ξέρεις τι να κάνεις κάποιες φορές. Ψάξε το , συμβουλέψου ένα ειδικό, μάθε ρωτώντας άλλους γονείς που εμπιστεύεσαι σε αυτό που βλέπεις να κάνουν. Και μην ξεχάσεις να ρωτήσεις πάνω από όλα τον ίδιο. Τι θα ήθελε ίσως από εσένα, τι θα τον βοηθούσε , τι θα τον έκανε να νιώθει καλά μαζί σου, κάνε τον να νιώσει ότι έχει τον χώρο να εκφραστεί σε εσένα μπροστά, όπως ακριβώς νιώθει.
Διάλεξε να σταθείς δίπλα του, ή ακόμα καλύτερα λίγο παραπίσω για να του αφήσεις τον χώρο για να βγει μπροστά, να μπορέσει να απο-χωρήσει για να καταφέρει να προ-χωρήσει, για να τολμήσει να μάθει όσα θέλει και ψάξει ο ίδιος στην τελική…
‘’Οι νέοι ξέρουν τι δεν θέλουν πριν να ξέρουν τι θέλουν’’
Jean Cocteau
Comments