Η απώλεια, με την σημασία της λέξης καθαυτής, είναι κάτι που υπάρχει στη ζωή μας με πολλές μορφές καθημερινά. Μια απόλυση από την δουλειά που μέχρι τώρα φαίνονταν σίγουρη και η αναγκαστική προσαρμογή μας σε νέα δεδομένα. Ένας χωρισμός μπορεί να σημαίνει έναν μικρό θάνατο, του προσώπου που αφήνουμε πίσω ή ακόμα και των ονείρων που κάναμε μαζί του. Μια εκ νέου εκμάθηση πραγμάτων, συνηθειών που χρειάζεται να αλλάξουμε για να μεγαλώσουμε και να προχωρήσουμε, νέων δραστηριοτήτων και συναισθημάτων πρωτόγνωρων που μέχρι τώρα δεν είχαμε αγγίξει ποτέ.
Ως πένθος συνήθως ορίζουμε την οδύνη που βιώνουμε ύστερα από μια σημαντική απώλεια, το φυσικό θάνατο κάποιου αγαπημένου μας προσώπου, συνοδευόμενη από συχνά αφόρητο ψυχικό και σωματικό πόνο. Το πένθος είναι μια φυσιολογική διαδικασία προσαρμογής κι ανα-προσαρμογής , είναι μέρος αναπόφευκτα της ζωής μας που χρειάζεται το χώρο και το χρόνο του, για να μάθουμε τελικά να ζούμε χωρίς το άτομο που μόλις χάσαμε, χωρίς την σχέση αυτή που είχαμε μέχρι τώρα μαζί του .
Το πρόβλημα με τον θάνατο είναι ότι ανεξαρτήτως με το πόσο προετοιμασμένοι είμαστε, πάντα θα μας σοκάρει, θα μας πονά και η όλη διαδικασία του πένθους είναι ουσιαστικά ένας τρόπος να μάθουμε ποιοι είμαστε πραγματικά.
Ο θάνατος, η τραγωδία και η απώλεια, μας επιτρέπουν να κοιτάξουμε πιο βαθιά στην ψυχή μας , να δούμε τι αξίζει και τι όχι , να επαναπροσδιορίσουμε πολλά πράγματα τριγύρω μας, στην ίδια μας την ζωή και κυρίως εμάς τους ίδιους, απέναντι σχεδόν σε όλα. Στην πραγματικότητα δεν ξεπερνάμε ποτέ μια απώλεια, την αφομοιώνουμε με τον τρόπο μας κι αυτή μας οδηγεί σε μια στάση ζωής με πιο ουσιαστικές προτεραιότητες. Μπορούμε να ανακαλύψουμε το βάθος της αγάπης που νιώθαμε τελικά για αυτό το πρόσωπο και αυτή την αγάπη θα κρατήσουμε ως την μεγαλύτερη αξία .
Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε την αιτία και ούτε γιατί συνέβη την δεδομένη χρονική στιγμή. Μερικές φορές τα πράγματα απλώς συμβαίνουν. Να είστε σίγουροι ότι κάνατε ό,τι καλύτερο μπορούσατε τη στιγμή που έπρεπε, συγχωρήστε τον εαυτό σας για ότι δεν ξέρατε, ότι δεν προλάβατε, δεν είπατε . Είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθετε θυμό, προς όλους και τα πάντα ίσως, αποδεχτείτε αυτό το συναίσθημα κι αφήστε τον χρόνο να το μαλακώσει και να δώσει τη θέση του στην αποδοχή.
Αυτό που νομίζετε ότι είναι το τέλος συχνά αποτελεί μια καινούρια αρχή. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου μπορεί να σας κάνει να αναζητήσετε τον δικό σας σκοπό και τους στόχους σας κι αυτό είναι κάτι από μόνο του θετικό. Θα βρείτε παρηγοριά στα πιο απρόσμενα μέρη, ποτέ δεν θα γίνετε όπως ήσασταν παλιότερα και αν μπορέσετε να καταλάβετε πως ο άνθρωπος που έφυγε, δεν έπαψε πραγματικά να υπάρχει , γιατί υφίσταται ως ενέργεια τριγύρω σας ,υπάρχει με μια άλλη μορφή παντού κοντά σας, ως μια άλλη ύλη , αυτή που ήταν πάντα, μήπως τώρα μπορείτε να νιώσετε λιγότερο μόνοι, μα το ίδιο πλούσιοι για την αγάπη που νιώσατε και μοιραστήκατε…?
Comments