Αν κάτι μας μαθαίνουν οι ''μεγάλοι'' και σημαντικοί της ζωής μας άνθρωποι για τις πρώτες δεκαετίες της ζωής μας, είναι να κυνηγάμε την επιτυχία , τους καλούς βαθμούς και κάθε λογής νίκη. Αυτό όλο θα θρέψει το τέρας μέσα μας που λέγεται εγωισμός, θα ''μεγαλώσει'' την εικόνα του εαυτού μας ώστε να αισθανόμαστε ικανοί και περήφανοι για εμάς.
Τα πτυχία κάθε λογής αποφοίτησής μας, οι τίτλοι ξένων γλωσσών, γίνονται κορνίζα το ένα δίπλα στο άλλο, για να διακοσμήσουν ένα σημείο του σπιτιού, όπου κοιτώντας τα, θα θυμηθούμε όλοι την ατελείωτη διαδρομή που βαδίσαμε για την απόκτησή τους. Είναι τα χρόνια της ζωής μας που πιστεύουμε ότι όσες περισσότερες κορνίζες κρεμάμε, τόσο πιο επιτυχημένοι κι ευτυχισμένοι αισθανόμαστε.
Η γνώση σωστά μεταφράζεται εν μέρει ως το εισιτήριο προς την επιτυχία και τα πτυχία ζητούνται για να μας ανοίγουν πόρτες, στον κόσμο αυτό που κινούμαστε. Ξεχνάμε όμως ότι η πραγματική επιτυχία εξαρτάται απ’ τη γνώση που κατέχουμε και όχι αυτή που παπαγαλίζουμε...
Η έννοια της επιτυχίας επισκιάζει τον πραγματικό λόγο της ύπαρξής της και στην ουσία ο επιτυχημένος κι ευτυχισμένος άνθρωπος, είναι αυτός που μεταδίδει τη γνώση για να πολλαπλασιαστεί, όπως ακριβώς κάνει και με την αγάπη του. Δεν την κρατάει μόνο γι’ αυτόν για να την μαραζώσει κι ούτε κάνει αυτοσκοπό του τους μετέπειτα πιθανούς καρπούς που έχει να του δώσει.
Δημιουργήσαμε έναν απερίσκεπτο ανταγωνισμό μεταξύ μας, με αποτέλεσμα να προσπαθούμε όλο και πιο σκληρά για να βρισκόμαστε πάντα ένα βήμα πιο μπροστά απ’ όλους τους άλλους, κάποιες φορές , χωρίς νόημα. Φυσικά και η προσπάθεια να ξεπερνάμε τον εαυτό μας είναι πάντα από μόνη της αξιέπαινη, μα όταν οι άλλοι γίνονται ο γνώμονας των ενεργειών μας και ποτέ ο ίδιος μας ο εαυτός, κάτι, κάπου έχουμε χάσει στο νόημα της ζωής μας.
Ας μείνουμε λοιπόν στην γνώση που δεν εγκλωβίστηκε απαραίτητα ανάμεσα σε σελίδες βιβλίων και δε χρειάστηκε να της δοθούν χρήματα για να πολλαπλασιαστεί, την αστείρευτη που ήρθε να μείνει κι δημιουργήθηκε μέσα στο μυαλό και την καρδιά μας, γιατί η ζωή το προκάλεσε. Μια γνώση που έγινε στα κλεφτά ένα απόγευμα στη μέση του καλοκαιριού, με το βιβλίο ανά χείρας και τα δάχτυλα να τρέχουν πάνω στις σελίδες για να αποκαλύψουν τη συνέχεια.
Η δύναμη της γνώσης είναι άσωτη. Ανοίγει τους ορίζοντές σου. Ο εαυτός σου στέκεται και συνυπάρχει αντάξια σ’ αυτόν τον κόσμο στον οποίο γεννήθηκε, χωρίς να νιώθει μικρός και χαμένος. Ξεκλειδώνει άλλους κόσμους, πιο ουτοπικούς.
Είναι ηρεμιστικό για την ψυχή και καταπραϋντική για κάθε λογής πόνο.
Αποτελεί καλό οδηγό για τη ζωή, σου μαθαίνει ότι δεν ήξερες ή σου έδωσαν μισό. Σε βγάζει απ’ το σκοτάδι.
Ας σταματήσουμε να κρατάμε τη γνώση σαν επτασφράγιστο μυστικό που δε θέλουμε να μαθευτεί. Ας βοηθήσουμε ο καθένας με τον τρόπο του να την εμπιστευτούν οι άνθρωποι, διαδίδοντάς την, μοιράζοντας την , βοηθώντας την έτσι να εξαπλωθεί, να πολλαπλασιαστεί , παρασύροντας και μεταμορφώνοντας το άχρηστο σε χρήσιμο, την αδιαφορία σε προβληματισμό και την παθητικότητα σε όραμα και όνειρα..
Comments