Που να εστιάσουμε την προσοχή μας και που να αναζητήσουμε αλήθεια την πηγή και ταυτόχρονα τα αίτια για μια ρευστή κατάσταση που μάλλον φαίνεται να είναι η συνηθισμένη συνθήκη σχεδόν σε όλα τριγύρω μας.. στην δουλειά, στις συνεργασίες, στις φιλίες, στις κάθε είδους σχέσεις συμβίωσης, προσωπικές κι ερωτικές ? Φταίει η ευκολία με την οποία πολλά πράγματα μπορούμε να τα βρούμε, να έρθουμε σε επαφή, να τα αποκτήσουμε, ακόμα και με το πάτημα ενός κουμπιού, χωρίς καν να σηκωθούμε από την καρέκλα μας ? Μπορεί να φταίει η υπερ- προσφορά , που έχοντας δίπλα σου πληθώρα επιλογών γιατί να ζοριστείς με κάτι που δε σου ‘’κάθεται’’ όταν παραδίπλα σε περιμένει κάποιο άλλο έτοιμο και στο πιάτο σου?
Δεν γίνεται να φταίει μόνο η υπάρχουσα κατάσταση, αυτή να ευθύνεται για όλα όσα κάνουμε κι εμείς.. γιατί στην πραγματικότητα εμείς θα είμαστε πάντα , ότι είναι ‘’οι σχέσεις μας’’. Πόση σημασία δίνουμε στη κάθε σχέση μας, στα προσωπικά μας κομμάτια που βάζουμε σε αυτή, πόση προσπάθεια ασκούμε για να την διατηρήσουμε και εν τέλει πόση οικειότητα αντέχουμε να έχουν οι σχέσεις μας ? Πόσοι άνθρωποι δείχνουν απογοητευμένοι, μπερδεμένοι, με την ανάγκη για σχέση και για προσωπική επαφή, ενώ ταυτόχρονα θα ζητήσουν μέσα στην σχέση τους από τον άλλο να κάνει λίγο ‘’στην άκρη, γιατί δεν χωράν ’’ ..Και τελικά που καταλήγουν ? Φτάνει τόσο μακριά αυτή η ‘’άκρη’’, που γίνεται η αντίπερα, άλλη άκρη, ακριβώς απέναντι, εκεί όπου πλέον ψάχνουμε ο ένας τον άλλον, σε μονοπάτια που μόνοι μας δημιουργήσαμε και ακόμα πιο μόνοι φοβόμαστε να διασχίσουμε. Και καταλήγουμε σε ένα κοινό συναίσθημα, σε μία κοινή σκέψη, ίσως σε ένα ακόμα πιο λυπηρό συμπέρασμα, αυτό που στην πραγματικότητα νιώθουμε και είναι απλά, ο φόβος μας για οικειότητα και δέσμευση.
Τι τελικά προσπαθούμε περίτεχνα να κρύψουμε κάτω από το χαλάκι μας ή κρύβεται λοιπόν πίσω από τον φόβο της συναισθηματικής οικειότητας σε όλες τις σχέσεις μας ? Γιατί ενώ αναζητάμε την συντροφικότητα, κάνουμε ό,τι μπορούμε συνειδητά ή ασυνείδητα για να διώξουμε τον άλλον μακριά μας? Σύμφωνα με την θεωρία της προσκόλλησης δεσμού, η σχέση που αναπτύσσουμε ως βρέφη με τους γονείς μας είναι καθοριστικής σημασίας για την μετέπειτα δημιουργία και ανάπτυξη των ενήλικων σχέσεων που θα δημιουργήσουμε. Έτσι οι ανασφάλειες και ο φόβος οικειότητας μορφοποιούνται στην βρεφική μας ηλικία και φανερώνονται από τον τρόπο που συνηθίζουμε να σχετιζόμαστε με τους άλλους, αναβιώνοντάς τα στην ουσία στις μετέπειτα συναναστροφές μας.
Τα άτομα που φοβούνται την δέσμευση είναι αυτά που συνήθως την αναζητούν και την χρειάζονται στην πραγματικότητα , μα την αποκρύπτουν από τους άλλους, μια που αρχικά αδυνατούν να την παραδεχτούν ακόμη και στον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι τα άτομα που αποκαλούνται στη γλώσσα των ειδικών υγείας, ως ‘’φοβικοί’’, ‘’αποφευκτικοί'' τύποι ανθρώπων. Αυτοί που βιώνουν αμφιθυμικά συναισθήματα για τις κοντινές σχέσεις , την εγγύτητα, μια που αυτή στηρίζεται στο ρίσκο για να πιστέψουν τον άλλο, να εμπιστευτούν , συνδέεται με τον φόβο της έκθεσης, ακόμα πιο βαθιά τον φόβο της απόρριψης, τον φόβο της εγκατάλειψης, τον φόβο ακόμα ότι μπορεί να χάσουν την ατομικότητα τους, τον εαυτό του μέσα στους άλλους. Παλιές πληγές, θαμμένα κομμάτια, βιώματα, απογοητεύσεις, συγκρούσεις, με τους πρωταρχικούς φροντιστές μας, τους γονείς μας κατά βάση.
Τείνουμε να χτίζουμε εσωτερικές άμυνες απέναντι στο άλλο πρόσωπο, απέναντι στα ίδια μας τα συναισθήματα, από φόβο μη τα χάσουμε, μην απογοητευτούμε. Όταν θα τολμήσουμε να έρθουμε σε πραγματική επαφή με τα συναισθήματά μας, αυτούς τους φόβους που κουβαλάμε, που αναβιώνουμε και τους κάνουμε ολοένα και πιο μεγάλους, πιο ισχυρούς ακόμη κι από εμάς τους ίδιους, τότε μόνο θα βρούμε τους λόγους που όλα αυτά συντηρούνται, θα μπορέσουμε να απελευθερωθούμε από όλα αυτά που μας κρατάνε μακριά από τον άλλον, θα μπορέσουμε να χτίσουμε σε νέες βάσεις ισορροπημένες, ειλικρινείς, αυθεντικές, υγιείς σχέσεις, ξεχωριστές και μοναδικές.
Η δέσμευση είναι το προσωπικό σου στοίχημα, είναι ένα κρυφό καμάρι για τον εαυτό σου που στάθηκε αντάξιος , είναι τόλμη, που κερδίζει σε ικανοποίηση, σε αίσθηση δύναμης, που σε ξεκολλάει από το γνώριμο και το συνηθισμένο, που σε πάει σε άλλα μονοπάτια, τα οποία βλέπεις μόνο με άλλα ‘’μάτια’’ και ταξιδεύεις σίγουρα μόνο με άλλα ψυχικά ‘’μπαγκάζια’’..
..γιατί…’’’όποιος κοιτάζει προς τα έξω, ονειρεύεται, ενώ όποιος κοιτάζει μέσα του ξυπνάει ‘’
Γκούσταβ Γιούνγκ
Comments