Εγχειρίδιο για γονείς και για το πως θα μεγαλώσεις ένα παιδί δεν υπάρχει επί της ουσίας και δεν μπορεί να λειτουργήσει με στεγανά , με κάθετες γραμμές και βήματα, μια που το κάθε παιδί έχει τις δικές του ξεχωριστές ανάγκες. Παrαυτά υπάρχουν κάποιες αρχές ή κατευθυντήριες που βοηθάνε, που δίνουν μια βάση ώστε να μην γίνεται κατάχρηση του ρόλου ως γονέα, μα κυρίως να μεγαλώνει, να διαπαιδαγωγείται το παιδί με ένα τρόπο ωφέλιμο προπάντων για το ίδιο. Η φροντίδα μπορεί να φτάσει να γίνει υπερ-φροντίδα και αντί να μαθαίνει το παιδί να είναι λειτουργικό για τον εαυτό του, να καθηλώνεται σε μια εξαρτητική σχέση με τον γονέα του. Αντίθετα μέσα σε ένα κλίμα ότι ''μπορεί και μόνο του '' ή και ''τίποτα δε θα πάθει''' στερείται επί της ουσίας συναισθηματική εγγύτητα, υποστήριξη , φροντίδα και αγάπη. Πού είναι τα πραγματικά όρια της φροντίδας από τους γονείς και πού χάνεται κάθε μέτρο? Υπερ-φροντίδα, θα μπορούσαμε να ορίσουμε κάθε υπερβολική πράξη προς ευχαρίστηση, φροντίδα κι εξυπηρέτηση του παιδιού που δεν έχει αντικειμενική συνάρτηση με βάση την ηλικία και τις ικανότητές του. Η ανάγκη του παιδιού για αγάπη και φροντίδα τις πρώτες στιγμές της ζωής του, είναι βασική για τη δική του επιβίωση. Εκεί είναι σχεδόν απαραίτητο να είναι παρόντες οι γονείς για την διασφάλιση των αναγκών του , μια που είναι 100% εξαρτώμενο από την φροντίδα τους. Κυρίως όμως αυτό που καλούνται να προσφέρουν στο βρέφος είναι η αίσθηση ασφάλειας , ότι δεν είναι μόνο του. Μεγαλώνοντας , επεκτείνονται τα δικαιώματα του, οι ελευθερίες του, η ανεξαρτητοποίηση του και η ενίσχυση των ικανοτήτων του για να εξυπηρετείτε μόνο του. Η ανάγκη των γονιών για πλήρη έλεγχο της ζωής του παιδιού τους, για τη δική τους προστασία από τον φόβο και την ανησυχία τους, οδηγεί ένα γονέα να συντηρεί την ανικανότητα του παιδιού για αυτο-συντήρηση και αυτονομία . Παρεμποδίζοντας το παιδί να πράξει στο έπακρο των δυνατοτήτων του, δε μαθαίνει ίσως ποτέ πόσο ικανό είναι, αποφεύγει να ρισκάρει, μένει σε φοβίες και άγχη εγκλωβισμένο και πολλά φαντάζουν αδύνατα να τα κάνει. Ταυτόχρονα αποτρέποντας το παιδί να αναλαμβάνει τις ίδιες τις συνέπειες των πραξεών του, δε θα μπορέσει ποτέ να μάθει τι σημαίνει προσωπική ευθύνη και ανάληψη ευθυνών όπως και των συνεπειών τους. Η υπερ-φροντίδα, εν τέλει, δημιουργεί στο παιδί ανασφάλεια, φόβο, ανάγκη για συνεχή επιβεβαίωση, τάση προσκόλλησης σε άλλα άτομα, συμπεριφορές που το ακολουθούν και στην ενήλικη ζωή του.
Ένας ψεύτικος κόσμος υπερπροστατευτικός δεν υπάρχει πουθενά εκεί έξω και η βασική αποστολή ενός γονέα είναι να δώσει αγάπη και πρωτίστως εφόδια σε ένα παιδί να γίνει λειτουργικός και ικανός αυτόνομος ενήλικας κι όχι ένα ''καλό παιδί'' για τους άλλους , μα ποτέ για τον εαυτό του!
Comments