Η υπερ-ανάλυση μπορεί να φέρει παράλυση..!!

Το φαινόμενο να υπερ-αναλύουμε τα πράγματα, τις καταστάσεις, τις σκέψεις μας τις ίδιες, είναι κάτι που μπορεί να φαίνεται ως μια συνηθισμένη κατάσταση για πολλούς ανθρώπους. Αυτό συμβαίνει όταν κάνουμε ασταμάτητες κι επαναλαμβανόμενες σκέψεις για να κατανοήσουμε ή να εξηγήσουμε κάτι, που στην πραγματικότητα το υπερβολικό μας άγχος είναι αυτό που μας οδηγεί σε όλη αυτή την διαδικασία στην οποία μπαίνουμε. Οι επίμονες αυτές σκέψεις, που είναι κυρίως ανησυχίας, μπορούν να εμφανιστούν οποιαδήποτε στιγμή, με ή χωρίς φανερή ή συνειδητή αφορμή, σε οποιοδήποτε χώρο κι αν βρισκόμαστε και κυρίως συνοδευόμενες με την ανησυχία μας για μελλοντικά γεγονότα. Αποροφούμαστε από τις σκέψεις μας αυτές χάνοντας πολύτιμο χρόνο και χωρίς να έχουν αρκετές φορές καμιά ρεαλιστική βάση, αφήνοντας μας μάλιστα ακόμη και την αίσθηση ότι βρισκόμαστε εκτός ελέγχου.

Πώς όμως και γιατί να συμβαίνει κατι τέτοιο ? Γιατί το βιώνουμε και αφηνόμαστε σε αυτό που στην πραγματικότητα δεν μας είναι καθόλου ευχάριστο ? Η απάντηση είναι λίγο πιο σύνθετη από το ‘’έτσι απλά συμβαίνει ’’ γιατί στην ουσία η υπερ-ανάλυση είναι μια ασυνείδητη διαδικασία συνεχής αναπαραγωγής δυσάρεστων συνήθως καταστάσεων, που έχουμε βιώσει στο παρελθόν μέσα από την μορφή αρνητικών συναισθημάτων τα οποία δεν μπορούν να ξεπεραστούν. Μας έχουν αφήσει τα δικά τους σημάδια κάποια βιώματα, που κάθε τόσο με μια οποιαδήποτε αφορμή, το συγκεκριμένο συναίσθημα πυροδοτείτε και μας οδηγεί στην συνέχεια στον κυκεώνα όλο αυτό των σκέψεων.

Πολλές φορές ξεκινάμε να σκεφτόμαστε υπερβολικά πάνω στα λόγια και τις πράξεις των ανθρώπων γύρω μας όπως και να αναλύουμε τις πράξεις, τα λόγια και τα ίδια τα συναισθήματά μας. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η συμπεριφορά αυτή είναι συνήθως προνόμιο των γυναικών και μπορεί να έχει μια βάση αυτό, γιατί οι γυναίκες παράγουν σκέψεις που έχουν όντως ένα διαφορετικό χαρακτήρα από αυτές των αντρών, αφού τις απασχολούν περισσότερο θέματα ελέγχου που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το μέλλον. Ο φόβος ότι δεν έχουν τον πλήρη έλεγχο του προσωπικού ή του συλλογικού τους περιβάλλοντος, η αδυναμία να κατανοήσουν τα κίνητρα των γύρω τους, το πως σκέφτονται και η τάση να ερμηνεύσουν τις καταστάσεις που δεν μπορούν να καταλάβουν, αποζητώντας την ασφάλεια που θα τους δώσει η αίσθηση ότι θα ελέγξουν και θα καθορίσουν τις εξελίξεις, γίνεται συνήθως με ατέλειωτους εσωτερικούς μονολόγους οι οποίοι τις περισσότερες φορές δημιουργούνται μέσα από ένα αγχωτικό κλίμα και αρνητικά συναισθήματα. Όλο αυτό βλέποντας το με μια ματιά εξωτερική είναι φανερό ότι δεν είναι μια υγιείς διαδικασία και προφανές ότι δεν βοηθάει στην επίλυση των προβλημάτων αλλά στην μεγιστοποίηση τους.

Μέσα από πολλές μελέτες έχει φανεί ότι ο ανθρώπινος νους μισεί την αβεβαιότητα, τον φόβο του απρόοπτου, τον κίνδυνο της απειλής σε οποιαδήποτε μορφή και καταλήγει να συμβαίνει ότι όσο πιο πολύ παιδεύουμε το μυαλό μας στο λαβύρινθο των σκέψεων , τόσο περισσότερο αυτό κολλάει μέσα σ αυτόν. Η υπερβολική ανάλυση φτάνει να οδηγεί σε αρνητικές σκέψεις και οι αρνητικές αυτές σκέψεις καταλήγουν να μας ακινητοποιούνε, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να πράττουμε, να μένουμε στάσιμοι και παγιδευμένοι από εμάς τους ίδιους.

Μόνο με έναν διαφορετικό, έναν νέο τρόπο σκέψης θα μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε αλλά ούτε να προβλέψουμε όλα αυτά που θα έρθουν. Δεν υπάρχει και λόγος να το κάνουμε γιατί δεν εξαρτώνται στην πραγματικότητα όλα από εμάς, όσο κι αν η προσωπική ευθύνη για τα περισσότερα είναι σημαντικό να αναγνωρίζετε και να την αναλαμβάνουμε ως δική μας. Υπάρχουν πάντα και θα υπάρχουν παράγοντες που είναι πέρα από εμάς, ο παράγοντας που είναι ένας άλλος άνθρωπος σε μια δυαδική σχέση, ο παράγοντας του απρόοπτου, του χρόνου, της στιγμής..

…τα πράγματα έτσι κι αλλιώς τις περισσότερες φορές κυλάνε χωρίς εμάς για εμάς, όταν είναι να κυλήσουν, γιατί είναι να κυλήσουν και το λιγότερο που μας ζητάνε με τον τρόπο τους να κάνουμε, είναι να αφουγκραστούμε, να αφεθούμε, να ακολουθήσουμε τη ροή τους και να νιώσουμε με τις αισθήσεις μας …