Μπορείς να δεις τη ζωή σου, σαν να είναι σταθμοί διάφοροι και σε μέρη πολλά , με ανθρώπους περαστικούς που δεν ξέρεις ποτέ, πότε και ποιους θα συναντήσεις, πόσο θα μείνουν και αν στην ζωή σου, μια παρέλαση από διαρκείς συναντήσεις, αφίξεις κι αναχωρήσεις, αποχωρήσεις και αποχαιρετισμούς. Εκατοντάδες πρόσωπα, περαστικοί να σε προσπερνούν για να πάνε στους δικούς τους προορισμούς, με άλλοτε στιγμές ευτυχίας με εγκάρδια καλωσορίσματα κι αγκαλιές, ενώ άλλοτε όχι τόσο ευχάριστες, με βίαιους, επώδυνους κι αναγκαστικούς αποχαιρετισμούς.
Δεν έρχονται όλοι οι άνθρωποι για να μείνουν στη ζωή σου κι ας προσπαθούν κάθε φορά να σε πείσουν με μεγάλα λόγια και τρανταχτές υποσχέσεις. Κι αν ακόμα το θέλουν, συχνά από μόνοι τους έχουν μπερδέψει τις στάσεις τους με τους σταθμούς. Έτσι λοιπόν, σχεδόν κάθε άφιξη κουβαλάει μαζί της και μία αναχώρηση, γι’ αυτό κάπως έτσι κι εσύ έμαθες εκτός απ’ το να καλωσορίζεις πως πρέπει και να αποχαιρετάς κι αν δεν το έχεις μάθει ακόμη, τότε κάποια μέρα θα το ξανα-ζήσεις άγαρμπα, χωρίς επιλογή πάλι.. Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι που κάνουν τον αποχωρισμό εύκολη υπόθεση, καθώς η απουσία τους τελικά μοιάζει μάλλον με δώρο εξ ουρανού, άσχετα αν πολλές φορές το καταλαβαίνουμε κι αυτό αργότερα. Υπάρχουν φυσικά και οι κάποιοι άλλοι που σου λείπουν τόσο πολύ, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για καιρό ,για μέρες, νύχτες και εποχές ολόκληρες, αν μπορείς χωρίς αυτούς.
Κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι κάποιες απουσίες είναι καλύτερες απ’ τις παρουσίες τους στη ζωή σου κι αυτό γιατί ίσως δεν έδωσαν ποτέ κάτι το ουσιαστικά αληθινό, δεν ήταν σχεδόν ποτέ πραγματικά παρόν. Μιλάω λοιπόν για αυτούς που ενώ πιάνεις τον εαυτό σου να τους σκέφτεται και να σου λείπουν, ξέρεις πολύ καλά πως δε θα τους ήθελες ποτέ ξανά στη ζωή σου, δεν θα επιδίωκες την επιστροφή τους κι όχι μόνο δεν ελπίζεις σ’ αυτήν, μα χαίρεσαι και που δεν θα συμβεί ποτέ. Είναι σαν να τους αγαπάς για όλα όσα σου έδωσαν κι εσύ τα κράτησες για να μάθεις τι θέλεις στη ζωή σου, μα κυρίως για όλα αυτά που έμαθες ότι δεν θα ήθελες ξανά να ζήσεις. Τις πληγές που τους επέτρεψες να ανοίξουν στο σώμα και την καρδιά σου, δεν τις γιάτρεψες για να στις ματώσει κανένας ξανά πια ..
Το έμαθες προφανώς, αργά ή γρήγορα, πως είτε έφυγαν αυτοί από μόνοι τους, είτε τους έδιωξες εσύ, πάντα την απουσία τους θα την ακολουθεί ένα κενό, που επειδή άρχισε πια να μη σε τρομάζει, κάπου, κάποιοι άλλοι υπέροχοι άνθρωποι, θα γεμίσουν αυτό το κενό, θα σου φέρουν αβίαστα ένα φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπο και θα αφήσουν μια νέα σπίθα ελπίδας στην άλλοτε κατσουφιασμένη σου φάτσα. Έτσι γίνεται άλλωστε κάπως.. πάντα από μια χαραμάδα, βρίσκει το φως και τρυπώνει , ως μια νότα μαγείας..
Στην πραγματικότητα, αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι καν τα πρόσωπα που σου λείπουν μα τα συναισθήματα που σου δημιούργησαν, τα μέρη που ταξίδεψες, οι γεύσεις και οι μυρωδιές που τα ''πάντρεψες''. Αυτά είναι που αναζητάς όταν κάθε φορά ερωτεύεσαι τον ίδιο τον έρωτα και νοσταλγείς την φαινομενική ασφάλεια, το πάθος και τη συντροφικότητα που μοιράστηκες. Πάντα τα συναισθήματα πενθείς, που ήταν τόσα ζωντανά και έντονα , που πια δεν έχεις λόγο ύπαρξής και δημιουργίας τους, γιατί τα πρόσωπα που στα γέννησαν ή εσύ ο ίδιος αυθαίρετα ακούμπησες επάνω τους, ήταν τελικά μονάχα οι πομποί.
Εξάλλου καθένας που μπαίνει στη ζωή σου έχει έναν σκοπό και υπάρχει έστω ένας λόγος που τον συναντάς. Άλλος είναι μάθημα κι άλλος πάθημα, άλλος ευλογία κι άλλος μάλλον στιγμές δυστυχίας. Όλοι έχουν κάποιο δώρο για σένα, αρκεί για να το δεις, να εστιάσεις σε εσένα και στο μέσα σου, με ειλικρίνεια. Κάποιοι θα σε μάθουν ν’ αγαπάς και κάποιοι άλλοι θα σε μάθουν να σε αγαπάς, αφού μόνο εσένα αξίζει στην τελική να πονέσεις, για να μην σε ξανα-πονέσεις. Κάποιοι θα γίνουν παραδείγματα προς μίμηση κι άλλοι προς αποφυγή, κάποιοι θα σε μάθουν να μην ανέχεσαι πια το παραμικρό που σε ξεπερνά και δεν σε τιμά ως άνθρωπο, πως να μη συμβιβαστείς ποτέ ξανά και ούτε να σκεφτείς να σε πουλήσεις ποτέ φθηνά, γιατί απλά δεν χορταίνει η κοιλιά σου και κυρίως η καρδιά σου με ψίχουλα .
Αν είναι τέχνη το να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή, είναι ακόμα μεγαλύτερη το να μην επιστρέφεις σε αυτούς που σε έδιωξαν με τα άδεια τους λόγια, τις κενές τους πράξεις, τα ημίμετρα δήθεν ωραιοποιημένα σκέρτσα τους. Να δίνεις ότι λαχταράς και περισσεύει, μα μην ξεχνάς να κρατάς πάντα κάτι και για σένα. Να αφήνεσαι στις στιγμές, στο συναίσθημα, αλλά να θυμάσαι σε παρακαλώ ,πως ορισμένες φορές πρέπει και να αφήνεις , για το δικό σου καλό και μόνο.
Ναι και βέβαια θα υπάρχουν πάντα άτομα που θα σου λείπουν, θα τους νοσταλγείς, όπως υπάρχουν ταυτόχρονα και λόγοι που αυτή τη στιγμή δεν είναι δίπλα σου. Δε συνέχισαν τη διαδρομή μαζί σου, άλλοι γιατί δείλιασαν και τα παράτησαν στα μισά , άλλοι γιατί στην ουσία δεν έκαναν ποτέ ούτε βήμα κι όταν το συνειδητοποίησες ήσασταν ήδη πολύ μακριά για να γυρίσεις πίσω κι ακόμα πιο μακριά για να σε προλάβουν κι άλλοι γιατί απλά έπαιξαν κι έχασαν, εσένα και μόνο εσένα στην ουσία.
Ας είναι καλά εκεί που είναι, με όποιον ή όποιους είναι και ευτυχώς που δεν είναι δίπλα σου, γιατί δεν ήταν για να μείνουν, δεν ήσουν εσύ ο σημαντικός άλλος που θα χωρούσες στη ζωή τους κι ευτυχώς που εσύ κοιτάς ακόμη μπροστά και αναζητάς κάποιον συνοδοιπόρο που μπορεί να μοιραστεί μαζί σου τον χάρτη της ζωής σου, χωρίς να στον ''τσαλακώσει''...
Comments