Αν πιστεύεις πως η συνταγή υπάρχει έτοιμη για να σου απαντηθεί αυτό το ερώτημα, θα σε απογοητεύσω αρχικά. Παρόλο που ο κάθε άνθρωπος χαρακτηρίζεται κι απ’ τα δύο αυτά στοιχεία, δεν σημαίνει ότι πάντα τα αξιοποιεί με τη σειρά που μπορεί να του είναι βοηθητικά . Δε σημαίνει πως συνυπάρχουν αρμονικά μέσα μας, όπως δε σημαίνει επίσης ότι όλοι τα αναπτύσσουν στον ίδιο βαθμό και τα δύο. Ένα είδος δια-μάχης θα μπορούσα να πω ότι υπάρχει σχεδόν μόνιμα, με άγνωστο νικητή πολλές φορές. Πώς γίνεται να διαχωρίσεις τα πρέπει απ’ τις πραγματικές σου επιθυμίες ? Πώς να βάλεις όρια στην καρδιά σου ,όταν επιθυμεί, όταν ποθεί, όταν ερωτεύεται?
Έτσι λοιπόν θα συναντήσεις τους θερμούς υποστηρικτές της λογικής, στεγνά και πρακτικά δράστες και αυτούς που απαρνιούνται κάθε φόβο και κίνδυνο, αφήνουν τα συναισθήματά τους να ξεχειλίσουν, να τους παρασύρουν, αδιαφορώντας για τις όποιες επιπτώσεις. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη ή πείσμα για να πηγαίνεις διαρκώς κόντρα σ’ αυτά που νιώθεις, μόνο και μόνο επειδή δε συμβαδίζουν με τη λογική την κοινή ή την απαιτούμενη.
Πώς γίνεται να μπορείς να μην αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο? Να έχεις τα πάντα οργανωμένα και να μην αφήνεσαι ολοκληρωτικά σε ένα τώρα, χωρίς να χρειάζεται να υπολογίζεις προς στιγμήν το πριν και το μετά. Μπορεί και να το δοκιμάσεις , μα όταν θα την ''πατήσεις'', τότε ίσως μέσα σου να καταλάβεις τι θα χρειαστεί να πράξεις την επόμενη ανάλογη φορά. Γιατί η καρδιά μπορεί να ζητάει και πέραν λογικής, πέραν του συνηθισμένου, είναι αλήθεια όμως πως κάποιες φορές ακόμα κι αν αφήσεις στην άκρη τη λογική αρχικά, στη συνέχεια θα έρθει η ώρα που θα τη χρειαστείς οπωσδήποτε για βοηθό σου κάποια στιγμή, για να προχωρήσεις με οργανωμένα και πιο τεκμηριωμένα σχέδια και βήματα.
Καλό θα ήταν βέβαια να μην φτάσεις και στο άλλο άκρο, αυτό του να ζεις μόνο με τη λογική και να απαρνήσε το συναίσθημά σου. Να μην είσαι σε επαφή με όλα αυτά που νιώθεις, πλησιάζοντας έτσι ολοένα και πιο κοντά στην δυστυχία και την αποστειρωμένη ζωή. Γιατί όταν ζεις με τη λογική και χάνεις το αυθόρμητο, χάνεις τον έρωτα, την τρέλα, τα χτυποκάρδια κάθε λογής. Χάνεις την μέγιστη χαρά που όμως πάει πακέτο και με το κλάμα, τον πόνο, τη θλίψη. Χάνεις το τώρα, τη στιγμή , την βιωματική σου εμπειρία, την αλλαγή σου, το μεγάλωμα και την εξέλιξή σου.
Ζήσε με πάθος, βάλε λίγο τρέλα στη ζωή σου, όχι επιπολαιότητα απαραίτητα και κράτα το συναίσθημα σου ζωντανό με λίγο λογική παρέα για να μπορέσεις να πράττεις κάθε φορά μέσα στα πλαίσια που απαιτεί η πραγματικότητα που βρίσκεσαι. Αξιολόγησε, κρίνε, ''ζύγισε'' και μην υποτιμάς την πραγματικότητά σου , γιατί θα την ξαναβρείς σίγουρα μπροστά σου.
Comments