Η αλήθεια είναι ότι από πολύ μικροί βιώνουμε πως όλα σχεδόν τα ωραία τελειώνουν μια μέρα.. όπως οι καλοκαιρινές μας διακοπές, το παγωτό που όλο θέλουμε κι άλλο, η βόλτα, η αποκλειστική φροντίδα των γονιών μας, μέχρι και η ανεμελιά μας , παρέα με τα χρόνια που περνούν . Κι όσο κι αν το ζούμε αυτό ασταμάτητα σε πολλές εκφάνσεις του , τόσο πιο πολλοί επίσης , είναι αυτοί που δεν θέλουν να το συνειδητοποιήσουν και να το πάρουν απόφαση. Δε θέλουν εύκολα να αφήσουν κάτι που τελείωσε ή να πάνε παρακάτω, για να ξεκινήσουν κάτι νέο , μια που ο κύκλος έπαψε να ''κυλά'' με κάποιο τρόπο.
Μιλώ μέσα από το άρθρο μου αυτό ,για όλους εκείνους που σαν να μην καταλαβαίνουν τι σηματοδοτεί το τέλος κάθε φορά, σαν να αρνούνται να βάλουν αυτή την τελεία, όχι γιατί έχουν σκοπό κάποια στιγμή να επιστρέψουν, αλλά διότι απλά δεν θέλουν να δεχτούν το τέλος και να δούνε ξεκάθαρα ότι αυτό πάει, έληξε και να κρατήσουν ότι μπορούν από αυτό που ζήσανε. Σαν να θέλουν να είναι όλα ατέρμονα, όλα με την ίδια ένταση, χαρά ,ζωντάνια, γεύση που παρόλ äαυτά δεν θα μπορέσουν να τα ικανοποιηθούν ποτέ όσο κι αν τα ζήσουν.
Απλά , γιατί είναι οι λάτρεις του ανικανοιποίητου και μόνο αυτό τους οδηγεί σε ένα σημείο, που να μην τους ''κάνει'' τίποτα , να μην τους είναι ποτέ αρκετό και να δείχνουν όλα μέτρια και λίγα. Καταπιάνονται συνεχώς με καινούργια πράγματα, θέλοντας έτσι να βρουν αυτό το ''κάτι'' μέσα σ’ αυτά, αυτό το διαφορετικό , το ίδιο όμως ακριβώς είναι κι αυτό που τους στοιχειώνει.
Το κυνήγι του άπιαστου, μια που τις περισσότερες φορές, δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι τι τους λείπει, ενώ στην πραγματικότητα δεν τους λείπουν πολλά , μόνο ένα είναι το βασικό , ότι δεν θέλουν να το βρουν , να το συναντήσουν , αυτό που λέγεται απλά απόλαυση και χαρά , γιατί μετά τί θα έχουν να κυνηγούν !
Οι ανικανοποίητοι άνθρωποι μοιάζουν πολύ με τα μικρά παιδιά. Βρίσκουν ένα ενθουσιασμό μόλις τους δώσεις κάτι καινούργιο, σαν να είναι το νέο τους παιχνίδι, θα περάσουν κάμποσο διάστημα ασχολούμενοι μονάχα μ’ αυτό, αλλά τη στιγμή που θα υποπέσει στην αντίληψή τους κάτι πιο εντυπωσιακό κι ενδιαφέρον, πετάνε στην άκρη το προηγούμενο και ξεκινάνε να λατρεύουν το καινούργιο τους απόκτημα. Κι όλα αυτά μέχρι να εμφανιστεί και πάλι κάτι πιο ελκυστικό στο δρόμο τους.
Επιπολαιότητα ? Βαρεμάρα ? Τι είναι τελικά εκείνο που κάνει αυτούς τους ανθρώπους να μην μπορούν να στεριώσουν πουθενά? Να είναι καταδικασμένοι να περιφέρονται σαν άδικες κατάρες, έχοντας μονίμως στο βλέμμα και την ψυχή τους το αίσθημα της μη ικανοποίησης? Το αίσθημα ότι τίποτα δεν τους ταιριάζει ολοκληρωτικά?
Επί της ουσίας, το πρόβλημα προφανώς έγκειται στο γεγονός ότι δεν έχουν κατορθώσει ακόμη να προσδιορίσουν ''ποιο'' και ''τί'' είναι αυτό που ψάχνουν. Γιατί μόλις μπορέσουν να αντιληφθούν τι είναι πραγματικά αυτό που αναζητούν, τότε μονάχα θα καταφέρουν να το βρουν, να το διακρίνουν ανάμεσα στα πολλά , θα το κρατήσουν και θα δεθούν μαζί του με τρόπο ξεχωριστό. Μέχρι τότε, αρκούνται μονάχα σε πειραματισμούς και συλλογή εμπειριών, απορρίπτοντας και μένοντας συνήθως με την αίσθηση του άδικου , για μια ακόμα φορά.
Αν λοιπόν μοιάζεις να είσαι ένα ''αιώνιο παιδί'' που μάλλον νιώθεις σαν να μην ανήκεις πουθενά, παρά μονάχα στα υψηλά στάνταρτ που έχεις θέσει για τον εαυτό σου, μάθε να απολαμβάνεις τις στιγμές σου για όσο τις ζεις, μείνε στο τώρα σου, κράτησε τα λίγα που σου έρχονται γιατί ήρθαν κι αυτά για κάποιο λόγο και συνέχισε να κυνηγάς τα μεγάλα σου όνειρα, μα με χαρά , με απόλαυση και ικανοποίηση γεμάτος.

Comments