Αν μπορέσεις να γυρίσεις πίσω και να θυμηθείς τον εαυτό σου ως πιτσιρίκι , θα εντυπωσιαστείς που ως παιδιά έχουμε σχεδόν πλήρη άγνοια του κινδύνου, που όμως μεγαλώνοντας, αποκτούμε ολοένα και περισσότερες φοβίες, χωρίς να τις αναγνωρίζουμε όλες ή και πάντα. Τρέμουμε μη μας συμβεί το παραμικρό, μη γίνει κάτι που θα μας βγάλει απ’ τη βόλεψή μας, γεμίζοντας έτσι με άγχος πολλές από τις στιγμές και τις μέρες μας.
Βλέπεις ότι όλο αυτό, αρχίζει και σου τρώει τόση ενέργεια κι όμως, γιατί πιστεύεις πως επιτρέπεις στο φόβο να σε κυριεύει ? Για ποιο λόγο αρχίζεις να φοβάσαι κάτι, το οποίο μέχρι πρότινος έμοιαζε τόσο φυσιολογικό και απλό? Τι είναι αυτό που για σένα γίνεται φόβος και για κάποιον άλλο δεν ισχύει? Πώς γίνεται ο καθένας μας να φοβάται κάτι διαφορετικό? Είναι πραγματικά περίεργο που αυτό που προκαλεί ανατριχίλα σε εσένα , για κάποιον άλλο είναι παιχνιδάκι ,του είναι αδιάφορο κι εύκολο .
Η πρώτη και η εύκολη απάντηση είναι ότι όλα έχουν να κάνουν με τα βιώματά του καθενός, με την επιρροή και την συμβολή των γονέων του στην προσπάθειά τους φυσικά, να προστατέψουν ή να συνετίσουν. Ο φόβος του ‘’μπαμπούλα που κρύβεται στη ντουλάπα’’ και που ήταν κάτι βολικό για να μας ‘’μαζεύουν’’ όταν δεν ήξεραν τι άλλο να σκαρφιστούν όταν δεν ήμασταν υπάκουοι, μπορεί υποσυνείδητα να μας ακολουθεί κάποιες στιγμές στην υπόλοιπη ζωή μας.
Μπορεί κάπως έτσι να φοβάται κανείς το σκοτάδι κι όλα αυτά τα τέρατα που περιμένουν να νυχτώσει για να κάνουν την εμφάνισή τους, να βοηθάει κι η φαντασία βέβαια και κάπως έτσι να δημιουργούνται οι φοβίες, όπως για παράδειγμα αυτή για τη νύχτα και το σκοτάδι. Γιατί τελικά ξέρεις πως όταν κάποιος δίνει μορφή στο φόβο του, πλάθει κόσμους ζοφερούς, που χειροτερεύουν , μεγεθύνουν την κατάσταση, παίρνει άλλη σάρκα και οστά, γίνεται μια εικονική απειλή ,γίνεται δηλαδή μια φοβία.
Είμαστε εμείς οι ίδιοι από μόνοι μας, που μας βάζουμε να καθόμαστε και να υποθέτουμε ‘’τι θα συμβεί… αν αυτό…αν εκείνο? ‘’ με τη φαντασία μας να λειτουργεί στο μάξιμουμ και να φτιάχνουμε σενάρια σε τέτοιο εξωφρενικό βαθμό, που ξεχνάμε κάποιες φορές να βάλουμε τελεία και στοπ.
Δυστυχώς, όσο φοβάσαι, τόσο θα χάνεις ευκαιρίες για νέες εμπειρίες , νέες δοκιμές και εγχειρήματα ή επιχειρήματα αλλαγής ζωής. Η λύση είναι να μην το πολυσκέφτεσαι και κάποιες στιγμές να περνάς αμέσως στη δράση. Γιατί, όσο περισσότερο το αναλύεις, τόσο θα γεννιούνται μέσα σου κι άλλες αμφιβολίες, θα ριζώνει η ψευδαίσθηση της ασφάλειας σου και θα επιλέγεις στο τέλος την ασφάλεια της απραγίας…και ποιο τότε είναι το νόημα ?
Επειδή οι αλλαγές δε συμβαίνουν απ’ τη μια μέρα στην άλλη , ούτε πατώντας ένα μικρό κουμπί με ένα μαγικό ραβδάκι, θέλουν το χρόνο τους και ταυτόχρονα χρειάζεται ν’ αλλάξεις πρώτα κάποιες συνήθειες στον ίδιο τον εαυτό σου , για να βάλεις νέες στην θέση των παλιών. Και ξεκίνα από τη συνήθεια της αποφυγής αυτού που φοβάσαι , όχι του ίδιου του φόβου που προέρχεται από κάποια πραγματική απειλή ή κίνδυνο. Δε σου συμβαίνει αυτό.
Μιλάω για την ανασφάλεια και τις φοβίες που κρύβονται από πίσω της, τις φοβίες που είναι πολλές και φτιαγμένες από εσένα αποκλειστικά , γιατί απλά κάποια στιγμή συνέβη κατι που σε μπλόκαρε και σε έκανε να ‘’κολλήσεις’’ σε μια εμπειρία και σε μια δυσλειτουργική συμπεριφορά. Αυτό λέγεται φοβία.
Άρα η λύση είναι απλοϊκά να πας κατά μέτωπο προς την φοβία και να την αντιμετωπίσεις.
Μπορεί την πρώτη φορά η όλη σου προσπάθεια να καταλήξει σε πλήρη αποτυχία για τα δικά σου μάτια, να θέλεις να ξεσπάσεις σε κλάμα γοερό, μπορεί τη δεύτερη κάτι διαφορετικό να βγει, μόλις καταλάβεις ότι οφείλει την ύπαρξη της σε εσένα και μόνο, στη δυσκολία και το άγχος που σε κυριεύει, θα έρθει και η στιγμή που όταν επιλέξεις πως δε θα μπορεί να έχει πλέον καμία υπόσταση, τότε είναι που θα νιώσεις ότι νίκησες, θα βιώσεις την απελευθέρωσή σου .
Αρχικά , θα δώσεις χρόνο να γνωρίσεις αυτό που σου κόβει τα πόδια, να καταλάβεις τι είναι εκείνο που σε κρατάει πίσω, να το πλησιάσεις, να το επεξεργαστείς, να το κοιτάξεις από όλες τις πλευρές του και τότε με την κατανόηση , αυτόματα θα το αποδυναμώσεις.
Σε τρομάζει το σκοτάδι, σβήσε το φως και αφήσου σε αυτό, αφουγκράσου το, άσε τα μάτια σου να συνηθίσουν και θα δεις πως δε συντρέχει κανένας χειροπιαστός λόγος ανησυχίας γιατί πολύ απλά θα μάθεις ότι τίποτα δεν κρύβεται στα σκοτεινά, γιατί αν υπήρχε κάτι, θα το έβλεπες και μ’ αναμμένα τα φώτα.
Έχεις φοβία με τα ύψη ? Ανέβα σε έναν ψηλό όροφο του κτιρίου, βγες στην ταράτσα, σε ένα από τα μπαλκόνια του και ρίξε μια ματιά προς τα κάτω. Είναι φυσικό να παγώσεις, όμως μετά το πρώτο σοκ, αν επαναλάβεις την δοκιμή, θα καταλάβεις πως δεν είναι το ύψος το πρόβλημα, αλλά το ενδεχόμενο να πέσεις, αν είχες πέσει, όταν είχες πέσει και πολλά ακόμη σενάρια, επιστημονικής κιόλας φαντασίας.
Αν φοβάσαι τους ανθρώπους κι αποφεύγεις την πολυκοσμία, μάθε ότι δεν υπάρχει τρόπος να σου ρουφήξουν τον αέρα σου, υπάρχει αρκετός για όλους μας. Ο συνωστισμός δεν είναι ευχάριστος, αλλά δε χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, γιατί αυτό μόνο χειρότερα μπορεί να κάνει τα πράγματα για εσένα. Μέτρα ήρεμα από μέσα σου μέχρι το δέκα, παρέσυρε τη σκέψη σου σε κάτι άλλο, κάτι ευχάριστο, χαρωπό, έτσι μέχρι να αραιώσει ο πολύς ο κόσμος κι αφού έχεις πατήσει και έχεις πατηθεί, θα βγεις αλώβητος,… άντε με κανένα πονεμένο κάλο ή λερωμένα παπούτσια.
Προσπάθησε λοιπόν να δεις πως στην πραγματικότητα κρυμμένος πίσω από όλα αυτά που έχεις φτιάξει ως φοβίες που πάνε μπροστά κι εσύ απλά ακολουθείς όσο και όταν μπορείς, μένεις αδρανής, βιώνεις καθημερινά τον θάνατο των μικρών σου στιγμών, που θα μπορούσες να τις είχες όλες βιώσει, αν δε δείλιαζες.
Έχεις να θυμάσαι ότι υπάρχει μέσα σου το ένστικτο της επιβίωσης που όλοι κουβαλάμε και είναι αυτό που θα σε ωθήσει να δράσεις σε πραγματικά απειλητικές για την ζωή σου καταστάσεις. Άρα άσε ότι πιστεύεις κι έχει φτιάξει για να φοβάσαι στην άκρη και ζήσε, τόλμησε, εξερεύνησε, γεύσου, άγγιξε και απόλαυσε με την καρδιά σου !
Comments