‘’Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι’’…λέει σοφά μια παροιμία μας και περιέχει μέσα της τέτοιο νόημα δυνατό, αφιερωμένο στην έννοια της ανθρώπινης υπομονής.
Πόσοι άνθρωποι την έχουν και πόση την κουβαλάνε μέσα τους, σαν κάτι τόσο ξεχωριστό, που ενώ φαντάζει να έχει και να δίνει τέτοια δύναμη σε όποιον την κατακτά, ταυτόχρονα μια στιγμή φτάνει για να φανερώσει την εύθραυστη της πλευρά που κρύβει έκρηξη, ως σαν την ορμή που έχει ένα κύμα…
Η υπομονή, είναι ελκυστική όπως κι οι ίδιοι οι άνθρωποι, γοητευτική κι αξιοζήλευτη σε όσους δεν την έχουν κατακτήσει και δαμάσει. Θα το έχεις καταλάβει πως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι από δαύτη μπόλικη, όχι ανεξάντλητη.
Έχουν, όμως, τόση όση τους επιτρέπει να πορεύονται και να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο, να δοκιμάζουν τον εαυτό τους, σε σχέση πάντα με τους όλους άλλους τριγύρω τους. Η υπομονή είναι αρετή κι ευθύνη για όποιον την έχει ψάξει, την έχει βρει και την κατέχει. Άλλος πολλή κι άλλος λίγη, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πόση έχει κάποιος, είναι άγνωστα τα όρια της κι ακόμα πιο εντυπωσιακά τα αποτελέσματά της.
Φαντάζουν σαν ήρωες οι υπομονετικοί άνθρωποι, ήρωες για όσα αντέχουν και σηκώνουν, για όσα ακούν και σιωπαίνουν. Ήρωες πραγματικοί που με καρτερικότητα δίνουν τον χρόνο τους, δίνουν χώρο σε εσένα που έχουν απέναντί τους και σου αφήνουν τον ‘’αέρα’’ που ζητάς κάθε φορά.
Έτσι κάπως παίζεται πάντα το παιχνίδι στις σχέσεις, συνειδητά ή μη, δοκιμάζοντας τα όρια του άλλου, την υπομονή του, μέχρι που ‘’σε παίρνει’’ και πόση υπομονή θα σου δείξει .
Αξιοθαύμαστοί δείχνουν όντως οι υπομονετικοί άνθρωποι, θαυμαστοί για τα έργα και τα λόγια τους τα ανείπωτα, που νιώθεις ότι έχουν τόσα , μα δεν τα μαρτυράν. Λες κι έχουν καταπιεί τη σοφία του κόσμου και περιμένουν να γελάσουν τελευταίοι σε ένα φινάλε που είναι όλο δικό τους, που μόνο εκείνοι το ορίζουν και αξίζει στο έπακρο το κάθε λεπτό που επένδυσαν .
Τους βγάζεις και το καπέλο ,που δεν σπαταλούν τις λέξεις για να σου δείξουν την αξία τους, που δεν χτυπούν την πόρτα δυνατά για να τρομάξεις από τον ήχο της, που κάθονται και σε κοιτούν, σε επεξεργάζονται, σε αφήνουν να πράξεις, να επιδείξεις αυτοβούλως και χωρίς διακοπή όλο σου το κατεβατό , που στην ουσία ωχριά πολλές φορές στα λίγα, μετρημένα και εμφανώς σταράτα λόγια τους.
Δίνουν ευκαιρίες και δεύτερες και τρίτες και τέταρτες καμιά φορά. Δίνουν όσες σηκώνει η πλάτη τους και τόσες όσες βλέπουν ότι χρειάζεσαι, μέχρι να νιώσουν πως πια καταχράσαι την ανοχή τους. Θα σε αφήσουν να παίξεις το σκηνικό σου, να σπάσεις, να ουρλιάξεις, να ακουστείς.
Θα δεις ότι σε περιμένουν, ότι θα διαχειριστούν και θα ‘’μαζέψουν’’ τον παρορμητισμό τους, άλλες φορές θα ποδοπατήσουν το ‘’εγώ ‘’ τους, γιατί θέλουν να αφήσουν την κατάσταση να ωριμάσει, να μεστώσει, να ζυμωθεί. Θα στραγγίσουν όλα τα περιθώρια, θα αφήσουν αλύπητα το χρόνο να κυλήσει, μα θα έρθει η ώρα για αλλαγή , η ώρα που θα δράσουν και τότε θα είναι η ώρα που μόνο θα ακούσεις.
Μεστά, σταθερά, χειροπιαστά, εύστοχα επίπονά και κοφτά, λες κι έχουν κατι από την τέχνη του σπαθιού που κόβει με περίτεχνη ακρίβεια.
Εκείνη ακριβώς την ώρα είναι που θα μάθεις στην ζωή σου να προσέχεις την αντοχή του υπομονετικού ανθρώπου.
Να την προσέχεις και να τη φοβάσαι, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσει στα χέρια σου, ακριβώς γιατί την υποτίμησες και δεν λογάριασες την πραγματική αξία, του ίδιου αυτού ξεχωριστού ατόμου.
Ένα είναι σίγουρο…ότι ο υπομονετικός άνθρωπος δεν είναι βλάκας, άρα δεν υστερεί σε εξυπνάδα, ούτε πονηριά του λείπει και μακράν ούτε ευθύτητα. Ζυγίζει τα λόγια του κι όταν τα πει θα έχουν μεγαλύτερο βάρος απ’ τα δικά σου γιατί θα τα έχει σκεφτεί καλά, δίνοντάς τους βάθος και ουσία. Θα έχουν δουλευτεί μέσα του κι όταν φτάσεις να τα ακούσεις, ίσως να είναι και η τελευταία σου ευκαιρία , μια που μπορεί να είναι πια πολύ αργά...
..δε θα ‘χει άλλη υπομονή, για εσένα συγκεκριμένα και το παιχνίδι το έχασες, όσο κι αν ένιωθες μεγάλος παίχτης, όσο κανένας άλλος και με την φτωχότητα του μυαλού σου, νόμιζες ότι ξεγελούσες τον απέναντί σου, μα μόνο εσένα στην τελική παραμυθιάζεις ακόμη....
Comments