top of page
Αναζήτηση

Μια ιστορία φτιαγμένη από γράμματα ''ΚΕΦΑΛΑΙΑ'' και ''μικρά'' που γράφτηκε για σένα...

Εικόνα συγγραφέα: nevalamoutopoulounevalamoutopoulou

Τα παιχνίδια αρέσουν σε όλους μας, μα κάπου το ξεχάσαμε μεγαλώνοντας και το θυμόμαστε ίσως σε τίποτα συναναστροφές με μικρά παιδιά ή κάτι Χριστούγεννα που μας επιτρέπουμε να ξαναγίνουμε παιδιά για κάποιες στιγμές. Σήμερα θα παίξουμε λίγο με τα γράμματα και τους συμβολισμούς και θα φτιάξουμε μια ιστορία , την ιστορία πολύ πιθανόν του καθενός σας...

Η ιστορία συνήθως έχει ως εξής. Έρχεται ένα γιώτα μια μέρα και σου χτυπά την πόρτα κι όπως κάθε άλλο γράμμα στην αρχή, έτσι κι αυτό την χτυπάει φοβισμένα. Εσύ κοιτάς από το ματάκι, την ανοίγεις λίγο μόνο, βγάζεις το κεφάλι από τη σχισμή. Έχει κουτί με γλυκά, ανθοδέσμη και χαμόγελο. Φαίνεται καλόκαρδο, διαφορετικό. Σου λέει δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Λες ας μην φοβηθώ, εξαιρέσεις υπάρχουν. Ανοίγεις την πόρτα, κερνάς τσάι. Γελάς διστακτικά στην αρχή. Ξεκαρδίζεσαι στη συνέχεια. Το γράμμα φαίνεται να κερδίζει έδαφος. Εξαιρέσεις είπαμε πάντα υπάρχουν. Βγάζεις το κέικ από το φούρνο. Την επόμενη το καλείς για φαγητό. Βγάζεις το καλό κρασί, στρώνεις τα χαλιά. Ετοιμασίες για ποιον; Για κάποιον που μέχρι χθες σκεφτόσουν αν θα του ανοίξεις την πόρτα. Αλλά εξαιρέσεις υπάρχουν. Το γιώτα φαίνεται αλλιώτικο, σε πηγαίνει βόλτα στη λίμνη, σου λέει τα μυστικά του, σε κοιτά σαν το πιο ξεχωριστό γράμμα που έχει γνωρίσει. Κατακτά κι άλλο έδαφος. Δεν σε πειράζει. Θυμίζεις για ακόμη μια φορά στον εαυτό σου πως εξαιρέσεις υπάρχουν.

Το γιώτα αρχίζει πλέον να επηρεάζει την πραγματικότητά σου, μια πραγματικότητα στην οποία μέχρι προ ολίγου δεν είχε καν θέση. Μια θέση που εσύ του έδωσες για να την αναβαθμίσει, μα ανάθεμα στη ζωή και τις εξαιρέσεις της, το γιώτα είναι σκάρτο και η πραγματικότητα σου υποβαθμίζεται. Κι εσύ αντί και χωρίς ούτε να κάνεις τον κόπο να σηκωθείς από την καρέκλα σου,να πάρεις το γιώτα να το πετάξεις στο καλάθι των αχρήστων κι όχι αυτόν της ανακύκλωσης, να κλείσεις τις δυο άκρες του να γίνει πάλι μηδέν, μακραίνεις λίγο τη γραμμή και το κάνεις 1 κι από ένα το κάνεις 2 κι ύστερα για φαντάσου 3 ! Και φυσικά ξέρεις ότι δε γίνεται, δεν αξίζει να γίνει 4, μα εσύ το κάνεις, γιατί όσα λιγότερα αξίζει να πάρει, τόσα πιο πολλά δίνεις, γιατί νομίζεις ή ελπίζεις ότι θα..

Θα τι ? Κι αρχίζεις ξαφνικά να στροβιλίζεσαι και δεν ξέρεις που να πας και τι να κάνεις και μάλλον βρήκες ένα άλλο γράμμα να πιαστείς.

Ξεχνάς πάλι εύκολα...τον ένα και βασικό κανόνα που οφείλεις να σου θυμίζεις, τον καταπατάς και παράλληλα κι εσένα μαζί του. Το κεφαλαίο γράμμα στη ζωή σου, είσαι εσύ, οι υπόλοιποι παίζουν απλά στην αυλή με τις λέξεις σου. Κι ενώ εσύ κάνεις όλους τους άλλους ΚΕΦΑΛΑΙΑ, επί τούτου, φτάνουν και σε επισκιάζουν και γίνεσαι ολοένα και πιο μικρά και συνεχίζεις να μικραίνεις κι άλλο, τόσο που σχεδόν δε φαίνεσαι πια .

Βεβαίως, η ενοχή είναι κάτι που πέφτει πάντα σε δυο ζευγάρια ώμους. Δεν ευθύνεσαι εσύ για τα γράμματα που συναντάς. Δε φταις αν είναι καμπούρικα, στραβά, αλλόκοτα. Αν είναι μισά ή κακοδουλεμένα. Αν έχουν μάθει να κρέμονται από το χέρι που τα έφτιαξε και δεν έχουν ακόμα ωριμάσει. Δε φταις εάν τα μάτια τους είναι χαλασμένα και δεν βλέπουν ότι μπορεί να είσαι ένα γράμμα ξεχωριστό, ένα γράμμα που θα τους ίσιωνε λιγάκι. Δεν φταις εάν χτυπάς και δε σου ανοίγουν.


Φταις που δεν λες να σταματήσεις να χτυπάς, γιατί αφού δεν ανοίγει δεν είναι η πόρτα σου. Φταις για όλα τα γιώτα και τα κάπα και τα σίγμα που δεν κλωτσάς μακριά, όταν παύουν να εξυπηρετούν τον σκοπό για τον οποίο ήρθαν κοντά. Φταις που αφήνεις να σου κλέβουν τη λάμψη που αυτά δεν έχουν. Που αμφισβητείς τη δική σου αξία, επειδή οι άλλοι δεν έχουν να πληρώσουν! Δε φταις εάν τα γράμματα που συναντάς είναι μικρά. Φταις που ξεχνάς ότι είσαι ΤΟ κεφαλαίο.


2 Προβολές0 Σχόλια

Πρόσφατες αναρτήσεις

Εμφάνιση όλων

Коментарі


bottom of page