Στην ζωή συμβαίνει συνήθως η γνώση να έρχεται με τα χρόνια και μαζί της η κατανόηση για μεγάλες κυρίως προσωπικές αλήθειες . Κάπως και κάπου εκεί στα τριάντα κάτι σου, κάτι ξυπνά μέσα σου και σε εμπνέει κι αρχίζεις να μετράς τα λάθη σου, τα λάθη των γονιών σου, τις χαμένες σου ευκαιρίες κι όσα δεν έχεις κάνει μέχρι τότε. Μπορεί να νιώσεις ακόμα κι άσχημα για κάποιους που άθελά σου να πλήγωσες, μπορεί κάτι σαν μια νοσταλγία για τις όμορφες μέρες που πέρασαν.
Έχεις να επιλέξεις αν θα μπεις στην διαδικασία του να ψάξεις και να κατανοήσεις τους άλλους κι εσένα μαζί ή αν θα μείνεις με ένα θυμό τεράστιο που θα τον κρατάς γερά μέσα σου. Αν επιλέξεις το πρώτο τότε ανήκεις στους άρτιους ανθρώπους, αλλιώς θα αφήσεις τον εαυτό σου να είσαι με εκείνους που σκορπίστηκαν σε λάθη και που ποτέ τους δε συγχώρησαν· δικά τους ή των άλλων.
Το παραδέχομαι καθαρά πως δεν είναι εύκολο πράγμα η συγχώρεση και θέλει γερό και δυνατό στομάχι. Θέλει και δύναμη και μεγάλη καρδιά και όλα αυτά θέλουν και δουλειά για να αποκτηθούν. Μια δουλειά που γίνεται μέσα σου, με βοήθεια συνήθως και που θα χρειαστεί να την κάνεις μεγαλώνοντας.
Αυτή τη στιγμή σου μιλώ για την ωριμότητα, εννοώντας την ψυχοσυναισθηματική σου, που όσο δε συγχωρείς εσένα και τους άλλους, κάνεις το φορτίο σου να παραμένει βαρύ και στενά-χώρο. Κι αυτό γιατί το παρελθόν σου, είναι σαν ένα φορτίο που σε βαραίνει με ενοχές, με τύψεις και λάθος επιλογές που σε στοιχειώνουν κι εγκλωβίζεσαι συνέχεια σε αυτά. Ένα φορτίο που κουβαλάς και σέρνεις σε όλη σου την διαδρομή και που στο τέλος θα σε αφήσει κατάκοπο, γιατί ενώ περιμένεις να σωθείς ως εκ θαύματος, στην πραγματικότητα αυταπατάσαι.
Μπορείς να βγεις από τον ίδιο σου τον εγκλεισμό , αρκεί να μην εμμένεις στα κακώς κείμενα, να μην κατηγορείς τον εαυτό σου για όλα και επιτέλους άρχισε να λες και κανένα ''δε πειράζει''. Τα λάθη είναι πάντα στο πρόγραμμα γιατί είναι στην φύση μας και μέσα από αυτά μαθαίνουμε. Μα όσο επιμένεις να προσκολλάσαι στα μεμπτά, δεν πας πουθενά, παρά κάνεις κύκλους μέσα στο τίποτα και ξέρεις η πραγματικότητα δείχνει ότι σχεδόν κανένας , δε μένει για πολύ κοντά σε ανθρώπους που δεν εξελίσσονται.
Μην βλέπεις λοιπόν την ζωή άσπρη ή μαύρη μόνο. Έχει ακόμα πολλά χρώματα αν τη ψάξεις. Πάψε να σκέφτεσαι παλιούς χαμένους έρωτες γιατί χάνεις τους νέους. Άσε εκείνη την επαγγελματική πρόταση που δεν απέδωσε και βρες μια νέα. Ξέχνα τις φιλίες που έσβησαν κι απόλαυσε αυτές που έχεις. Μη σκέφτεσαι όλους εκείνους τους οικογενειακούς καβγάδες που σε πίκραναν. Αυτό συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια.
Μην ξεχνάς ότι οικογένεια είναι η αρχή όλων· είναι κάτι σαν τη ρίζα σου. Αυτή σε ανέθρεψε κι αυτή συνέβαλε πρώτη στη διαμόρφωσή σου. Αποδέξου τη λοιπόν, όπως είναι και μην αναβιώνεις όσα σε ενόχλησαν. Μην κρατάς κακία στους γονείς σου για κάτι που έκαναν ή δεν έκαναν. Ούτε η μητρότητα ούτε η πατρότητα έρχονται με οδηγίες χρήσης . Αναγνώρισέ τους απλά την προσπάθεια για όσα καλά κατάφεραν να σου μάθουν, σου έκαναν ή σου πρόσφεραν. Μην κουνάς το δάχτυλο επικριτικά στα λάθη τους , είσαι πια ενήλικος και μπορείς κάλλιστα να φερθείς πιο συγκροτημένα και συνετά ακόμα κι απ’ τους γονείς σου.
Μάθε να συγχωρείς, εσένα και τους άλλους, τα μικρά ή μεγάλα λάθη, δες τα όλα ως ανθρώπινα , που απλά μαρτυρούν τις αδυναμίες μας , τους φόβους μας, τους δισταγμούς και την εύθραυστη καρδιά μας. Για όλα αυτά, αξίζουμε τουλάχιστον ένα άγγιγμα μιας αγκαλιάς..
Comments