Κάποια στιγμή στο γραφείο μου, ακούστηκε τόσο έντονα και ζωντανά η παρακάτω περιγραφή , που αν εσύ καθώς το διαβάζεις σου θυμίσει κάτι , τότε ξέρεις ότι γράφτηκε και για σένα..
‘’Πνίγομαι, έτσι ήταν η πρώτη αίσθηση, σαν να μου κλέβουν τον αέρα μου. Στο τρένο, στο λεωφορείο, στο ασανσέρ, σχεδόν παντού, μου έχει συμβεί. Με ενοχλούν ίσως τα πάντα, όπως κάποιος που μιλά στο τηλέφωνο, κάποιος άλλος που με σπρώχνει και σε λίγο νιώθω ότι δε θα μπορώ να ανασάνω. Θέλω να κατέβω, να βγω έξω, να απομακρυνθώ, να φύγω από εδώ. Μα να πάω και πού? Τα πόδια μου δε με κρατάνε, οι παλάμες μου έχουν ιδρώσει. Κρυώνω, μα ταυτόχρονα θέλω να βγάλω τη ζακέτα μου. Με περιορίζουν ακόμα και τα ίδια μου τα ρούχα. Οι παλμοί μου χτυπούν τόσο δυνατά που δεν ξέρω πως και γιατί. Θέλω να καθίσω, αλλά κι αν καθίσω θα πρέπει να σηκωθώ. Δεν μπορώ να σταθώ σε ένα σημείο. Δεν ηρεμώ πουθενά. Ένα κενό απ’ το στομάχι μέχρι το λαιμό μου, μέχρι το ίδιο το μυαλό μου.’’
Και κάποια στιγμή τελικά, όλο αυτό παίρνει μια τεράστια μορφή που καλύπτει τα πάντα και σε κάνει να νιώθεις αφιλόξενος από το ίδιο σου το σώμα, σε κάνει να παραιτείσαι από παρέες, από δουλειές, από διασκεδάσεις, από κάθε είδος συνύπαρξη με τους ανθρώπους. Είναι σαν να μην μπορείς να ζήσεις μια ζωή όπως πολλοί άλλοι τριγύρω σου την ζουν, απλά γιατί συμβαίνει κατι στο κεφάλι σου, που ενώ σε ελέγχει, στην ουσία εσύ ο ίδιος, είσαι αυτός που το δημιουργεί και το διατηρεί όλο αυτό.
Οι κρίσεις πανικού ήρθαν για να σου δείξουν κάτι.
Ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο ότι θα λειτουργεί , όπως λειτουργούσε π.χ. μέχρι χτες. Ήρθαν να σου υπενθυμίσουν ότι το σώμα σου, είναι εύθραυστο, όπως ακριβώς είσαι κι εσύ. Είναι το ‘’καμπανάκι’’ σου που υπάρχει για να σου δείξει ότι αυτά που ‘’καταπίνεις’’, δεν πάνε πουθενά αλλού, πάρα μόνο σε μια γωνιά που όταν θα βρουν την χαραμάδα θα ξεπηδήσουν. Εσύ φυσικά δεν τα αναγνωρίζεις με την πρώτη, γιατί θέλησες να τα ξεχάσεις, μα αυτά δεν σε ξεχνούν.
Κι ευτυχώς που δεν σε ξεχνά ο εαυτός σου, όπως τον ξεχνάς εσύ , τόσες φορές …!
Μπορείς από σήμερα λοιπόν να αρχίσεις να ξορκίζεις τους φόβους σου, γιατί από κάπου εκεί ξεκίνησαν κι οι κρίσεις σου. Να αρχίσεις να μιλάς για τα ανομολόγητα σου, να πάψεις να ‘’ταπώνεις’’ λόγια, σκέψεις και συναισθήματα. Οι κρίσεις σου μαρτυράν , εσωτερικές κρίσεις και συγκρούσεις που μόλις βρουν διέξοδο δια της οδού της ομιλίας, λειαίνουν και μαλακώνουν οι εγκοπές τους, αυτές που τις κάνουν να μοιάζουν με μαρτύριο.
Παλεύοντας το, κρατώντας τις καλές κι ωραίες σου αναμνήσεις για εφόδια και τα όνειρά σου για κίνητρα και οδηγό σε αυτό το ταξίδι που κάποτε ξεκίνησες , συνέχισε να περπατάς και να ζεις, πετώντας καθετί άχρηστο και περιττό.
Με μεγάλο ‘’φορτίο’’ στους ώμους σου, δύσκολο να φτάσεις πολύ μακριά..
Comments