Ως ανθρώπινα όντα, από βρέφη ακόμα και πιο έντονα ως παιδιά μετέπειτα, πασχίζουμε να πάρουμε μέσα από τους άλλους την προσοχή, την επιβεβαίωση, την ασφάλεια και την αποκλειστικότητα της αγάπης τους, συνειδητά είτε και ασυνείδητα. Βασικές ανάγκες για την ύπαρξη μας, την αίσθηση του εαυτού μας ως σημαντικοί και κατά συνέπεια την υγιή διαμόρφωση της ψυχο-σύνθεσης της προσωπικότητάς μας .
Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος είναι ένα ''χειριστικό'' ον , κάτι που σημαίνει πως θα βρει τους τρόπους και θα υιοθετήσει τέτοιες συμπεριφορές ώστε να καταφέρει να καλύψει αυτά που έχει ανάγκη και που επιδιώκει κάθε φορά .
Αν μου επιτραπεί αν παίξω με τις λέξεις και να αποδώσω απλοϊκά τίτλους στους ρόλους που κατά καιρούς υιοθετούνται από το κάθε άτομο, τότε θα μπορούσα να ξεκινήσω περιγράφοντας το άτομο ''τρομοκράτη''. Ένας ρόλος που μαθαίνετε μέσα από την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του ατόμου, στο οποίο με τη φωνή, την απειλή και μια αντίδραση με ύφος που κυρίως προκαλεί φόβο, κερδίζεται αυτό που ζητάς. Υπάρχει μια επιθετικότητα διάχυτη που κάνει τον άλλο απέναντί σου να υποχωρεί, υπο την απατηλή αίσθηση ότι διαφορετικά θα σε χάσει.
Μπορείς από
την άλλη να υποδύεσαι τον ρόλο του αδικημένου, του αδύναμου, αυτού που προκαλεί ενοχές στους γύρω του, ολοένα και πιο έντονες όσο οι άλλοι κάνουν πράγματα που δεν ταιριάζουν στα γούστα του. Είναι φυσικά συνδεδεμένο με την αίσθηση που έχει μόνιμα αυτός ο ρόλος ''θύμα'' , με το ότι όλοι οι άλλοι είναι άδικοι με τον ίδιο και ο μόνος σωστός δεν είναι άλλος κανείς, πλην του εαυτού του.
Μήπως εσύ είσαι από τους τύπους του ''απόμακρου'' και του ''βαρύ''? Μια εξήγηση είναι ότι ίσως γιατί κάποιος γονέας σου ήταν επίμονα πιεστικός, ''τρομοκράτης'' ή άβουλος που ελεγκτικά προσπαθούσε να επιβληθεί , με αποτέλεσμα εσύ να απομακρύνθηκες συναισθηματικά και πλέον αυτό γνωρίζεις καλά να κάνεις. Αποφεύγεις την συναισθηματική μεγάλη επαφή με τους άλλους, παρεμποδίζεις ή κόβεις την επικοινωνία και ο άλλος προσπαθεί να σε προσεγγίσει ολοένα και περισσότερο για να τραβήξει την προσοχή σου. Κάτι σαν κακομαθημένο παιδάκι, ηλικίας 3-4 ετών που κάνεις μόνιμα ''μούτρα'' και ζητάς την επιβεβαίωση.
Ένας είναι ο κύριος και δύσκολος ρόλος τελικά από όλους. Αυτός του Ενήλικα που απλά, μα δύσκολά αλλά πολύ ώριμα, με σεβασμό προς τον εαυτό του, χωρίς να καταπιέζει τα συναισθήματα του και με τον ίδιο σεβασμό προς τους άλλους, ξέρει να μιλάει με τον τρόπο που θα ήθελε κι ο άλλος να μιλάει προς τον ίδιο με μια επικοινωνία ανοιχτή κι αυθεντική.
Ακόμα κι αν οι γονείς σου ξέρεις τί είναι αυτό που δε σου μάθανε ή και ποια δυσλειτουργικά σου μάθανε από την άλλη , δεν μπορείς ασταμάτητα να το κουβαλάς αυτό ως μια δικαιολογία που μπορεί να χωρά όσο ακόμη είσαι φοιτητής, νεαρός ενήλικας, αλλά από μια ηλικία και μετά οφείλεις να τα λύσεις και να τα αντικαταστήσεις με λειτουργικές δεξιότητες, αν θέλεις να είσαι, να φαίνεσαι και να λέγεσαι ενήλικας με Ε κεφαλαίο.
Comments