Μήπως σου ακούγεται παράξενη αυτή η έκφραση? Ή μήπως αμέσως βιάστηκες να απαντήσεις ότι το κάνεις ήδη και φυσικά πολύ καλά ?
Ποιος σου έμαθε να το κάνεις αληθινά ? Τόλμησε κάποιος να σου πει ότι τα θέλω σου δεν είναι απαγορευτικά απαραίτητα, ότι έχουν χώρο μέσα σου και έξω από εσένα , μπορούν να ακουστούν χωρίς να χρειάζεται να τα κριτικάρεις και να τα περνάς από χίλια κόσκινα.. παρά μόνο να τα σέβεσαι, να τα μοιράζεσαι όπου και με όποιον θες και να τα ακολουθείς?
Από μικροί μαθαίνουμε ότι δεν κάνει να λέμε όλες μας τις επιθυμίες όπως μας γεννιούνται στο νου και το σώμα, κάποιες φορές να μην τις εκφράζουμε καν , ακόμα και να μην τις νιώθουμε, μπαίνοντας ασυνείδητα στην διαδικασία να τις απωθήσουμε. Να τις κάνουμε απαγορεύσεις και ταμπού, αν και αυτές τελικά βρίσκουν κάποια μικρή σχισμή διαφυγής και εμφανίζονται πολλές φορές ως εφιάλτες τα βράδια στον ύπνο μας. Άλλοτε εκδηλώνονται από το σώμα μας μέσο κάποιας πάθησης ,ένδειξης. Άλλοτε πάλι γίνονται κρίσεις οποιασδήποτε μορφής, άγχους, πανικού, κρίσεις διαχείρισης συμπεριφορών και σχέσεων, αφήνοντας μη ολοκληρωμένες, ανικανοποίητες σχέσεις , σχέσεις που σου αφήνουν την πικρή γεύση πως για ακόμη μια φορά απογοητεύτηκες με το εγώ σου και όλο αυτό που θα ήθελες να είσαι !!
Τελικά μήπως δεν χωράνε τα θέλω σου στη ζωή που ζεις? Δεν βρίσκεις την δύναμη να τα χωρέσεις στον μικρόκοσμό σου ή δεν χωράνε στον κόσμο τριγύρω σου που τον έχεις κάνει πιο σημαντικό από εσένα? Μήπως το συλλογικό ασυνείδητο ή πιο απλά τα πρέπει των όλων άλλων, των γενιών, της εποχής που βιώνεις τα κουβαλάς ως φορτίο βαρύ κ όχι ως εξοπλισμό βοηθητικό?
Θες να αλλάξεις την ζωή σου γιατί δεν χωρά στους στόχους σου και σε όσα θέλεις? Μήπως ξέμεινες από πείσμα και τόλμη? Από θράσος και θάρρος για να κυνηγήσεις αυτό που θέλεις?
Και τί γίνονται όλα αυτά που μένουν πίσω, ξεχνιούνται, μπαίνουν στα απαγορευμένα και στα αζήτητα? Μήπως φτιάχνουν το σκηνικό για μια ζωή που δεν έζησες, για πράγματα που δεν είδες, δεν γεύτηκες, δεν τόλμησες, δεν απολαύσεις ?Τα δικά σου που λαχταράς ποιος θα τα ζήσει για σένα, αν όχι εσύ ο ίδιος?
Οι δικαιολογίες είναι αέναες και συνέχεια θα βρίσκεις ένα δεν μπορώ, δεν κάνει, δεν γίνεται, δεν είναι σωστό , τί θα πούνε, πως να το κάνω αυτό εγώ τώρα…
Όσα ‘’δεν μπορώ’’ λες , τόσα συσσωρεύονται και φράζουν τα ‘’θέλω σου’’ . Φτάνει πια, να βάζεις φραγμούς εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. .απελευθέρωσε τα πιστεύω σου, νιώσε καλά με εσένα κ με ότι ποθείς, παθιάζεσαι, ότι και όσα σε ανεβάζουν ψηλά και σε κάνουν να νιώθεις σημαντικός στον δικό σου κόσμο . Αν δεν καταφέρεις, δεν πίστεψες.
Αν δεν πίστεψες, δε θέλησες. Αν δε θέλησες, έχασες..
Μόνο που όταν χάνεις ακόμα κι οι δικαιολογίες είναι καμουφλαρισμένες ηττοπάθειες. Κανείς δεν τις πιστεύει κι όσο για τους άλλους βέβαια δε μας νοιάζουν, αλλά ούτε εσύ σε πιστεύεις στην τελική και το ξέρεις , μα όσο και να θες δύσκολα θα το αντέξεις ως το τέλος…κάνω λάθος?
Comments