Κι αν κοντεύεις επικίνδυνα τα τριάντα ή βρήκες την δουλειά που έψαχνες κι απέκτησες ένα ‘’πρεστίζ’’ ας πούμε ή έναν επαγγελματικό ρόλο στην μικρή κοινωνία που ζεις, είναι πιστεύεις όλοι αυτοί λόγοι για να σε κάνουν να ξεχάσεις την αθώα σου πλευρά ? Μια πλευρά σου που θα αναζητά εκείνη την ταινία που θα σε κάνει να συγκινηθείς στο τέλος και να σου κυλήσει αθόρυβα ένα μικρό δάκρυ, όπως τότε που ήσουν δεκαπέντε και το πρωτοβίωσες να σου συμβαίνει. Είναι, ξέρεις, εκείνα τα δάκρυα συγκίνησης που σε φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στη νεανική σου αθωότητα, την αγνότητα και τον αυθορμητισμό στο να κλάψεις ή να γελάσεις, χωρίς πολλή σκέψη, μια αθωότητα που τόσο πολύ εγκατέλειψες, συνειδητά ή και μη τα τελευταία χρόνια.
Καμιά φορά θα έχεις συναντήσει κάποιους που με αφορμή μια σου αντίδραση, θα ρωτήσουν με χαρακτηρισμό μεγάλο, ‘’Είσαι ρομαντικός’’ ? Και τί είναι αυτός ο χαρακτηρισμός? Ελάττωμα ή προτέρημα ? Ή τελικά εσύ κάνεις κάτι στραβό που επιμένεις στον αθεράπευτο ρομαντισμό σου κι ας είναι όλοι πεπεισμένοι πως ζεις σε μια ουτοπία. Μπορεί μέσα σε έναν κόσμο αλλότριο που η αλήθεια φαντάζει ελάττωμα, εσύ να δείχνεις αλλόκοτος για να απαντάς με αυθεντική τρυφερότητα, με μια γλυκύτητα και μια πηγαία καλοσύνη που αξίζει στους λίγους.
Κι όμως κάτι ξέρεις παραπάνω εσύ και πολύ καλά το κάνεις να αρνείσαι να δεχτείς το ουδέτερο, την αναπηρία συναισθημάτων, την πενία των λέξεων, για την οποία πολλοί καυχιούνται και υψώνουν την μύτη τους μέχρι τον ουρανό με θράσος. Για ένα όνειρο και μια ελπίδα ζεις και καλά θα ήταν να ζούσανε πολλοί για αυτά . Άλλωστε αν κάνανε όλοι οι άνθρωποι για μία φορά πέρα καθετί το μέτριο, το λίγο, το μίζερο και το κενό, ίσως περισσότερα τριγύρω μας να δημιουργούνταν με περισσότερη τόλμη και φαντασία, με περισσότερη επένδυση και παθιασμένες πράξεις.
Ακλόνητοι ονειροπόλοι, σαν κι εσένα τελικά υπάρχουν ακόμα κάποιοι τριγύρω μας και είναι γοητευτικοί , αν δεν διστάσεις να το παραδεχτείς και να τους θαυμάσεις για το γλυκό τους χαμόγελο και την λάμψη στα μάτια τους. Πιστεύουν ακόμη σ’ εκείνα τα πρώτα καρδιοχτύπια , που θα είναι για πάντα πέρα για πέρα καθοριστικά και σημαντικά στη σχέση που θα κυνηγήσουν ή θα πιστέψουν.
Ακόμη πιστεύουν σε κόμπους στο στομάχι και σε πεταλούδες πράσινες, κόκκινες και κίτρινες, που φτερουγίζουν κάπου εκεί μέσα τους και ξεπηδούν, κάνοντάς τους να χαμογελούν με μια φάτσα γλυκιάς χαζομάρας... Πιστεύουν επίσης ακόμα ακράδαντα, σε εκείνα τα πρώτα βλέμματα που παραλύουν τα γόνατά και σε εκείνα τα χωρίς λόγο χαμόγελα, τα τόσο ισχυρά που είναι ικανά να διαρκέσουν για μέρες κι ας προστάζει η ζωή τους να τους κλέψει την προσοχή τους, να τους επιβάλλει να παραμείνουν συγκεντρωμένοι και σε ρυθμούς παράφρονες, όπως άλλωστε είναι και η ατμόσφαιρα σε πολλές από τις μεγάλες μας πόλεις και πολιτείες.
Και ξέρεις τελικά ότι η αθωότητα της παιδικής σου καρδιάς αξίζει να διασωθεί ,γιατί αυτή είναι η πιο ισχυρή απόδειξη ότι είσαι ακόμη δέκτης αλήθειας και η αγνότητα του άλλοτε παραμυθένιου ρομαντισμού σου , σου δείχνει πως τελικά τολμάς κάθε φορά να αγαπήσεις σαν να ‘ναι η πρώτη φορά κι ας μετράς ακόμη μαχαιριές στις πλάτες σου κάμποσες.
Έχεις, ξέρεις κάλλιστα την πολυτέλεια , ωριμάζοντας να σε αφήσεις και λίγο παιδί μέσα σου, να συνεχίσεις να ζεις και να ερωτεύεσαι αυθόρμητα στο ζενίθ, να δίνεις χωρίς να σκέφτεσαι τί και πόσο θα πάρεις, γιατί κάτι θα πάρεις- όλα γυρνάνε τελικά- και κράτα το καλά στο νου σου, πως αν μάθεις να είσαι..
.. παιδί στις επιθυμίες και ενήλικας στις ευθύνες σου, το έπιασες το νόημα γερά !!
Comments