Το νόμισμα του ''κλεισίματος'' έχει πάντα δυο όψεις.

Όσο κι αν τα πράγματα θα θέλαμε να ήταν διαφορετικά ή γρήγορα να αλλάζανε, φαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολα εφικτό και όχι με τον τρόπο που θα θέλαμε να γίνει. Φυσικά και μιλώ για την κατάσταση που βιώνουμε όλοι, την ''απώλεια'' της ελευθερίας μας και της καθημερινότητας που μέχρι τώρα είχαμε.

Στο νου μου γυρνά έντονα τελευταία η λέξη στωικότητα και για αυτή θα μιλήσω σήμερα, για την έννοια της και την διάσταση της. Ο Στωικισμός προέρχεται από την σημαντική φιλοσοφική σχολή που έχει παρεξηγηθεί κάποιες φορές , ως κάτι που προάγει την απάθεια. Κι όμως σύμφωνα με τον στωικισμό, καθήκον του ανθρώπου είναι να θέσει τον εαυτό του σε αρμονία με το σύμπαν, να μη βλάπτει κανείς τους άλλους μέσα από το υποτιθέμενο ατομικό του συμφέρον, μια που έτσι υπονομεύει κατ' ουσίαν την ίδια του την φύση. Ο Στωικισμός αφορά την πρακτική του διαχωρισμού όσων είναι υπό τον έλεγχό μας απ’ όσα επι του πρακτέων δεν είναι. Με αυτόν τον τρόπο, μας γειώνει στην πραγματικότητα και μας βοηθά να παίρνουμε συνειδητοποιημένες αποφάσεις.

Αν λοιπόν τώρα καλούμαστε να εναρμονιστούμε με αυτό που συμβαίνει γύρω μας , ίσως να είναι μια μεγάλη ευκαιρία να αρχίσουμε να γυρνάμε τον χρόνο προς τα μέσα μας, να δούμε την εξωστρέφεια που μέχρι τώρα κυνηγούσαμε , ότι έχει και τα αρνητικά της. Κυνηγώντας μόνιμα το ''έξω'' ξεχνάμε το μέσα μας, κυνηγάμε το αποτέλεσμα και ξεχνάμε το εκάστοτε κόστος ή τα όρια μας και του άλλου. Υπάρχουν άνθρωποι που είχαν δύσκολες σχέσεις με τον εαυτό τους, βάδιζαν σε υποκατάστατες ενέργειες και σχέσεις, για να κρύψουν την εσωτερική πίεση, ήταν σε ένα περιτύλιγμα του αγχώδους και μόνο σε μια μεγάλη ταχύτητα. Τώρα είναι υποχρεωμένοι να σταθούν ενώπιοι ενωπίοις, να μάθουν την απόσταση από τον άλλο και να αποκτήσουν εγγύτητα με τον εαυτό τους. Να μάθουν να κινούνται αργά, αργά διαβάσματα, αργά ενδιαφέροντα, να σκέφτονται περισσότερο τα πράγματα, να τα ζυγίζουνε.

Κάπως έτσι λοιπόν, το κλείσιμο στο σπίτι , έχει δυο όψεις. Αποτελεί ουσιαστική προϋπόθεση ανοίγματος , μια που ανοίγουμε όσο σκεφτόμαστε, ενώ ''κλεινόμαστε'' όσο τρέχουμε προς τα έξω, γιατί είμαστε μόνοι, μη κοιτώντας και μη νοιαζόμαστε για κανέναν.

Στωικά λοιπόν θα σου πω εγώ...να έχεις θάρρος να αλλάξεις τα πράγματα που μπορείς και να νιώθεις ηρεμία στο να δεχτείς τα πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις, βρίσκοντας τη σοφία να γνωρίζεις τη διαφορά.