Συχνά ακούμε.. ‘’Είμαστε μια χαρά ‘’δεμένη’’, αγαπημένη οικογένεια’’, με μετάφραση δηλαδή : είμαστε καλά και αγαπημένοι έχοντας κοντά μας τα παιδιά μας 20, 30, 40, 50 και άνω ετών που συμβιώνουν συναισθηματικά και κυριολεκτικά στο ίδιο διαμέρισμα ή σε κάποιο άλλο της ίδιας συνήθως ιδιόκτητης πολυκατοικίας, με κάτοχο την οικογένεια καταγωγής τους.
"Παιδιά" που αρνούνται να σχετισθούν αυθεντικά με τους γονείς τους, επιλέγοντας την δοσοληψία υλικών αγαθών, ως κάλυψη της σιωπηλής & άρρητης συμφωνίας του αμοιβαίου ψυχικού βολέματος, που πολύ πιο εύκολα τώρα έχει άριστη δικαιολογία την περίοδο κρίσης και τις άνισες-άδικες κοινωνικές συνθήκες. Νέοι που αρνούνται να γίνουν υγιείς, αυτόνομοι ενήλικες, από ενοχή μήπως με την διεκδίκηση της ελευθερίας τους βλάψουν τους ‘’καλούς’’ τους γονείς, που τόσα τους πρόσφεραν, κάτι βολικό και ως άλλοθι ή ακόμη και συγκάλυψη του φόβου τους.
Οι μητέρες αρνούμενες να εγκαταλειφθούν από το παιδί τους, ουσιαστικά επειδή το επιλέγουν ως συναισθηματικό σύντροφο, προβάλλουν σε κείνο την δική τους υποσυνείδητη ή ενσυνείδητη επιθυμία ως ανάγκη του παιδιού, ενώ το δικό τους αίτημα το βαφτίζουν ‘’αγάπη’’ και πολύ απλά ‘’Μας έχει ανάγκη βλέπεις, ε και δεν θέλει να φύγει, εγώ θα το διώξω ?’’
Και φτάνουμε στην συνέχεια που έπεται και είναι φυσικό επακόλουθο.. πώς ένα παιδί που έμαθε να επιλέγει ως ‘’φίλο’’ τον πατέρα ή την μητέρα του, πως μπορεί να αποφασίσει να αποχτήσει εραστή και σύντροφο, πως να σταθεί σε μια σχέση ως αυτόνομος ενήλικας όταν έρθει η στιγμή γι' αυτό, μια που δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα ?
Γιατί μην νομίζουμε ότι κάποια ‘’παιδιά’’ ακόμη κι όταν αποκτούν σύζυγο ή φτιάχνουν την δική τους οικογένεια δεν συνεχίζουν να συμβιώνουν με τους γονείς, κυριολεκτικά ή συναισθηματικά, μέχρι ιδιαίτερα μεγάλες ηλικίες και σχεδόν ποτέ δε τολμούν την κατάργηση της συναισθηματικής τους εξάρτησης από την οικογένεια της καταγωγής τους, ώστε να επενδύσουν στην καινούργια.
Κάπως έτσι κάποιοι δυστυχισμένοι και ανώριμοι γονείς κατασκευάζουν δυστυχισμένα και ανώριμα παιδιά, που με την σειρά τους, αν δεν σπάσουν την αλυσίδα-εντολή αναπαράγουν με τα δικά τους παιδιά τον κύκλο του εγκλεισμού στην ανωριμότητα. Γονείς που πνιγμένοι, από πάντα, πριν καν γίνουν γονείς, μένουν και διαιωνίζουν την δυσκολία τους και καθηλώνονται στην φοβική τους στάση απέναντι στην ατομική τους ζωή και ελευθερία. Βρίσκουν και διατηρούν τρόπους εκπαίδευσης και συμπεριφοράς που ευνουχίζουν την συναισθηματική ωριμότητα των παιδιών τους μέσα στο πλαίσιο της υπερβολικής προστασίας και προσφοράς, αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν και να αναλάβουν τον εαυτό τους και αυτά με την συνέχεια τους αράζουν στα καλοστρωμένα ‘’κρεβάτια’’ τους και περιμένουν το ‘’ταπεράκι’’ να τους ταΐσει και τους άλλους να τρέξουν αντί αυτών για τις ευθύνες τους.
Μπορείς να διαλέξεις φυσικά αυτό που σε βολεύει και το κάνουν πολλοί άλλοι τριγύρω σου ή να ξεβολευτείς και να απολαμβάνεις με πολύ καμάρι το δικαίωμά που έχεις να επιλέγεις την αυτονόμησή τους ως δυνατότητα ενηλικίωσης, προόδου και προσωπικής πληρότητας και ωριμότητας
Comments