Το σώμα μας και η ψυχή μας δημιουργούνται ταυτόχρονα, γεννιούνται μαζί, συμπορεύονται σε όλη τη διάρκεια της ζωής, αυτής τουλάχιστον που εμείς γνωρίζουμε και βιώνουμε, νιώθουν ταυτόχρονα, το καθένα μέσο των δικών του αισθητηριακών ‘’κεραιών’’, αλλά δεν σημαίνει κι ότι επικοινωνούν πάντα, αυτά που αντιλαμβάνονται το καθένα. Έτσι θα υπάρξουν φορές που το ένα θα κρυφτεί από το άλλο, στιγμές που το ένα θα προσπαθήσει να κυριαρχήσει, να επιβληθεί ή ακόμη και να απωθήσει το άλλο. Θα έρθει τότε η στιγμή που η σφαιρική αντίληψη της υγείας του σώματος, η ολιστικότητα του δηλαδή θα έχει διαταραχτεί, η σύγκρουση σίγουρα θα έχει ήδη επέλθει μεταξύ σώματος και ψυχής και το σώμα θα αναλάβει τον κύριο και πολύ βασικό ρόλο να εκφράσει τον πόνο, ως πλάγια μορφή επικοινωνίας της ψυχής μας, με τα γνωστά σε όλους σχεδόν, τα ψυχοσωματικά.
Είναι σαν δύο συγκοινωνούντα δοχεία, που το ένα τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από το άλλο, χωρίς να μπορούν να διαχωριστούν και να απομονωθούν στην πραγματικότητα πλήρως. Στην ψυχή μας , θα μπορούσαμε να πούμε ότι γεννιέται και κουβαλάμε το συναίσθημα μας, τις ψυχοσυναισθηματικές μας ανάγκες και ταυτόχρονα πάντα την επιθυμία-ανάγκη να τις εκπληρώσουμε. Με τις αισθήσεις μας βιώνουμε αυτό που το περιβάλλον στο οποίο δρούμε μας αφήνει ως αίσθηση , ανάλογα με τα ερεθίσματα που παίρνουμε από αυτό και τον τρόπο που τα αντιλαμβανόμαστε, δημιουργούνται τα συναισθήματα μας για κάθε κατάσταση, βίωμα, εμπειρία. Το συναίσθημα και η σκέψη μας έχουν βασική ανάγκη να επικοινωνήσουνε με τους ανθρώπους της ζωής μας , να εκφραστούν μέσο του λόγου και του σώματός μας, αρχέγονη ανάγκη για σύνδεση με μια άλλη ανθρώπινη ύπαρξη και τη δημιουργία σχέσης .
Οι αμυντικοί μας μηχανισμοί, που συνυπάρχουν μαζί με τα συναισθήματα κι έχουν δημιουργηθεί κι αυτοί μαζί μας από την αρχή της ύπαρξή μας, είναι οι άμυνές μας, πολύπλευρες και σύνθετες τις περισσότερες φορές οι λειτουργίες τους, εκτελούνται ασυνείδητα και έχουν πάντα όμως την ίδια βασική λειτουργία, την αντιμετώπιση στρεσογόνων καταστάσεων και ερεθισμάτων που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ψυχολογικά εμείς οι ίδιο. Όσο πιο απλά μπορούμε να το περιγράψουμε είναι η μέθοδος με την οποία το ‘’Εγώ’’ μας, διευθετεί τις συγκρούσεις που δημιουργούνται μεταξύ των ενορμήσεων μας.
Το άγχος και ο φόβος , είναι ικανά να επιφέρουν την αίσθηση του συναγερμού στο σώμα, που ενώ η εκδοχή αντίδρασης του θα ήταν να δράσει και να επιτεθεί, υπάρχει φυσικά και η αντίθετη εκδοχή, του να ακινητοποιηθεί, βρίσκοντας ως μόνο τρόπο για να δράσει το σώμα να εκφραστεί δημιουργώντας μια κρίση πανικού, ως έκφραση του πανικού που και στην πραγματικότητα βιώνει….Θα λέγαμε ότι κάθε είδους κρίσης εμπεριέχει την προσπάθεια να κυοφορήσει, να μετ-αλλάξει εσωτερικές αλλαγές που θα μετα-μορφώσουν τις αγχογόνες σε ιάσιμες και μετά σε γαλήνιες, έχουν έντονη ως ακραία συμπτωματολογία για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και εμφανίζονται ακριβώς για τον λόγο του ότι προσπαθούν να του δείξουν, ότι το σώμα του αντιδρά στον ψυχικό πόνο ή τον φόβο του.
Κάθε μορφή ψυχοσωματικής αντίδρασης προσπαθεί να χτυπήσει το καμπανάκι κινδύνου για την ψυχική επιβίωση του ίδιου του ατόμου, προκαλείτε για να του υπενθυμίζει ότι η ύπαρξη του είναι μια ολότητα, συνδεδεμένη άρτια μεταξύ σώματος, νου και ψυχής. Ο ψυχικός πόνος διαχέεται από την ψυχή μέσο του σώματος και αν δεν εκφραστεί , δεν εκδηλωθεί μέσο του λόγου ή κάποιου συναισθήματος, δεν θα μπορέσει να θεραπευτεί.
Χρειάζεται να είναι αδιαμφισβήτητα πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου να σεβαστεί και να ακούσει τις ψυχικές του ανάγκες, γιατί το σώμα του έχει όντως τη δική του μνήμη, την δική του υπόσταση και είναι μάταιο να προσπαθεί να κρυφτεί από το συναίσθημα που κάθε φορά βιώνει , λες και προσπαθεί στην ουσία να κρυφτεί από τον ίδιο του τον εαυτό, έναν εαυτό που τον ξέρει, τον νιώθει τόσο καλά και το μόνο που χρειάζεται είναι να τον αφουγκραστεί, να τον ακούσει, να του δώσει την προσοχή που χρειάζεται, να ασχοληθεί απλά για λίγο μόνο με αυτόν..
Το σώμα μας είναι το όχημά μας , το χρειαζόμαστε για να πάμε όσο μακριά θέλουμε και μπορούμε να δούμε , όσο ψηλά τολμάμε να μας φανταστούμε, έχει πέντε δυνατές αισθήσεις ή και έξι, κάποιοι υποστηρίζουν, που αν τις ‘’ακούμε’’, τις σεβόμαστε , τις φροντίζουμε, τις συντηρούμε, θα λειτουργούν για εμάς και δεν θα μας προδώσουν παρά μόνο αν τις προδώσουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα, αγνοώντας τες και βάζοντας τες σε μια κατάσταση αδράνειας και αυθαίρετης ‘’σιωπής’’.
Comments